Gard Sivik. Jaargang 4

[p. 11]

berichten om bestwil
gust gils

Vóór een gedicht staan tralies. Daardoor wordt, wanneer men er voorbij wandelt, op elk gegeven ogenblik een aantal van zijn elementen aan het gezicht onttrokken. De rest, hetgeen men wel ziet, verschijnt daardoor in een niet bedoelde, steeds wisselende samenhang.

Tralies staan vooral vóór gedichten die niet in onze tijd geschreven werden. Hoe ouder het gedicht, hoe dichter en hoe roestiger de tralies.

In de beek was plots een eiland omhooggerezen. Niet vulkanies. Een bewoond eiland, met steden, en mensen die onder de bomen wandelden, en zwemmers en krokodillen, zelfs kleine roeibootjes. Maar die mensen merkten ons niet op. Wij riepen: zij hoorden ons niet. Wij wenkten: zij zagen door ons heen. Nooit verlieten zij hun eiland, nooit kwamen zij naar onze oever. Wij bestonden niet voor hen. Relativiteit? Zoals zij voor ons waren opgerezen, waren wij wellicht voor hen verzonken, in een enorme grijze oseaan? Een erg banale oseaan, niets om lang of aandachtig naar te kijken.

Springen!

Naar binnen! roept brandweerman A.

Naar buiten! roept brandweerman B.

Wat is het nu, binnen, of buiten! vraagt de aspirant-geredde vertwijfeld.

Brand dan maar op, betweter, zeggen brandweermannen A en B verontwaardigd.

De man die oude rubberwaren opkocht zei: het is vreemd hoe ik op zoek ben naar iets kneedbaars, iets tastbaars als knarsende spieren, een impuls die de mensen zonder het te weten in hun gummi-artikelen hebben gelegd en die zij zodoende zelf zijn kwijtgeraakt.

De appel is ontegensprekelijk een burgerlijke, slaapverwekkende, vervelende vrucht, een waarlijke zondagsvrucht.

[p. 12]

Het sluipmoordend melaats echtpaar houdt steeds, wanneer zij met iemand in gesprek zijn, een roos of klaproos uitgestrekt tussen de vingers, om de verschrikkelijke aanblik van hun uit elkaar gevallen gezicht wat te milderen.

De stad Kramoosi voorbij het gebergte, waar de nagelpoetsers de straten tirannizeren. Iemand met doffe nagels ontkomt niet aan de verplichting, ze te laten poetsen. Van de eerste stap die hij in Kramoosi zet, heeft het geoefend oog won de nagelpoetsers al gemerkt dat er iets niet in de haak is. Hoe hij ook zijn nagels verbergt, naar binnen kromt, in zijn handpalmen drukt, hij kan hun niets wijsmaken; hoe hij zijn stap versnelt, zich haast langsheen de onafzienbare rij neerhurkende nagelpoetsers, steeds zenuwachtiger, hun toeroepend ten einde raad: Het is niet waar! we werden gisteren pas gepoetst, nee vanmorgen! ze glimmen nog mooi genoeg! - hij zal zijn lot niet ontlopen. Zij hebben de tijd. Elke volgende nagelpoetser leunt iéts verder voorover, heeft de grijphand iéts verder in zijn richting gereikt, en uiteindelijk is er één - het is de allerlaatste nagelpoetser in de laatste straat van Kramoosi - die het iemand met de doffe nagels te pakken heeft, en hem zijn nagels poetst tot op het been.

Tot een smalle vrouw: ‘Juist in de breedte van uw hoogte is het, dat u niet lang genoeg bent’.

Ondraaglijk is het leven van de man alleen.

Niet vanwege de eenzaamheid. Integendeel: zodra hij de eigenlijke eenzaamheid opgeeft. Want: alle eet-, drink- of vermaakgelegenheden, schouwburgen, bioskopen, alles berekend op de ontvangst van publiek, is afgestemd op de omstandigheid dat de mens in paren leeft; voorziet zijn zit- en andere plaatsen steeds in een veelvoud van twee. Veronderstellen wij dat de man alleen een bioskoop binnengaat. Onvermijdelijk verstoort hij daar een evenwicht. Op zijn rij, spoedig daarna op alle andere naarmate ze vollopen, is één plaats over - of te weinig, wat op hetzelfde neerkomt. Koppels moeten gescheiden gaan zitten, roepen elkaar fluisterend toe, een onrustige stemming maakt zich meester van de zaal, volslagen wanorde dreigt - zolang tot iemand de situasie begrijpt, op zijn stoel springt en een aanklagende arm uitstrekt: natuurlijk, dat is zijn schuld immers! roept hij - en dan wordt de man alleen onverbiddelijk eruitgegooid.

[p. 13]

Ach, het verkeer is zo druk geworden in deze stad, dat de eindeloze slierten autoos alleen nog in de vorm van wolken fijnverstoven vloeistof over de kruispunten kunnen gelaten worden.

De lieftallige vrouwelijke TV-speaker staat voor een bovenmenselijke taak, bij elke aankondiging tussen de nummers van het programma. Alleen haar hoofd is zichtbaar op het scherm. Alle gebaren von een gans lichaam moet zij in dat éne hoofd samenpersen; hoofd dat daardoor op de meest onverwachte momenten met de vreemdsoortigste zijknikjes en -rukjes (alsof zij haar handen ter hulp wil roepen, maar ze niet bereiken kan) de nadruk legt op bepaalde delen van haar tekst; zonder dat iemand zich kan indenken (maar die iemand staat niet in de op het TV-scherm onzichtbare schoenen von de lieftallige vrouwelijke speaker, het gelaat von die iemand is niet bestreken met stramme make-up die de gelaatsspieren verstijft en de mondhoeken in hun bewegingen hindert) ...zich kan indenken waartoe al die mimiek nodig is, laat staan dat hij (diezelfde iemand) zou vermoeden welk individueel drama achter die mimiek wordt uitgevochten. Want hoe zij ook haar best doet, de lieve TV-speaker wekt onafwendbaar de indruk, en helaas zij weet het wel, dat zij met eindeloos geduld voor de zoveelste maal enkele doodsimpele dingen duidelijk tracht te maken aan een troep ondenkbaar stomme, kwijlende idioten, wat niet weinig zeggen is wanneer men weet, dat het getal van die idioten in de millioenen lopen kan. Zij heeft dan ook meer van een tot elke opoffering bereide krankzinnigenverpleegster dan van een radiomens. Maar nogmaals, zijzelf is wel de laatste voor wie deze toestand een pretje is, en hoe blij is zij niet, na elke volzin eventjes, en bij het eindigen van de aankondiging voor langere tijd, en dan al wegfadend bovendien, heerlijk wegzinkend in het nirwana van het TV-ongeschapene, het TV-niets - te kunnen vluchten in haar uit star wit marmer gehouwen kolgeet - (spreek uitcolgate -) glimlach!

Leve Hendrik Conscience, hij leerde zijn volk sporenvergulden.

Een polisieagent die wacht heeft in de schouwburg tijdens de herhalingen. Eerst snapt hij niets, begrijpt zelfs de taal niet. Maar langzamerhand, zo dikwijls heeft hij het gehoord, ontsijfert hij het gesprokene; zijn interesse ontwaakt. Hij brengt het zo ver dat hij graag zelf toneel zou gaan spelen. En de schrijver von het stuk

[p. 14]

is verplicht - bij wijze van spreken! hij doet dat met het grootste genoegen! - een rol voor de polisieagent in te lassen. Een rol van polisieagent natuurlijk, want hij is op dienst en moet in uniform blijven. Bovendien, geen toneelstuk is eigenlijk kompleet wanneer de bezetting niet ergens een polisieman voorziet. Maar nu krijgt de agent tipiese toneelambisies; vindt dat het belang van de door hem uitgebeelde figuur wordt onderschat; begint dan misbruik te maken wan zijn gezag van echte polisieagent - en geleidelijk moet zijn rol worden aangepast, uitgebreid, en weer aangepast, zolang tot hij de hoofdfiguur van het stuk is geworden. Eventueel moet zelfs de titel van het toneelwerk worden gewijzigd: Dood von een Polisieagent, bijvoorbeeld.

FINIMEUBLE belast zich met het slopen van alle soorten van meubelen, antieke, stijlmeubelen en moderne.