Gard Sivik. Jaargang 3

[p. 13]

reis met messen
armando

[I]

een man reist (ogen hoofd en gelaat der knechten
die weliswaar geen goud betalen, derhalve
voor mij uiteengetrokken moeten worden)
als een wonder.
je bent het eens dus, hoor hier, aan dit land:
een natie met gewetens en messen.
onzeker en behulpzaam,
voelt hij zich vernederd.

spoedig vaart hij met bemanning over Lemmet.
één ruk: de 5 vingers zijn nu los en leven zelf.
slaap je? zing je?
het kost toch geen moeite met de wonden,
de 5 vingers zijn nu los!
het leven begint nu. een ander leven: ik ben een heerser.

[p. 14]

[II]

langzaam het oog verscheuren
het oog nu wordt weer levend
zijn mond aan het vochtig waas
hij weet zich te redden
in deze omgeving weet hij te baren
hij liegt het: niet aan mij gedacht

de trein trekt met de zware wielen in haar mond
die opengescheurd een leven leidde vol zelfbeklag
haar dienaar in mijn gedaante
getroffen mompelt hij en wikkelt haar in het leven
hoe leeft de zon hoe klein

(met duizenden omstanders)
in overvloed is haar lichaam bedekt met aarde
zodat zijn lange handen in haar buik verkeren
helaas als simpele voorstelling mislukt
doch bizonder gelukt als nekschot
hij verheft zich: een treffende gelijkenis

[p. 15]

[III]

‘de ster vaart over papier en eenzamen lachen
de vlek is vlezig, een dier der armen
mits men waarachtig de god in zich doodt en snijdt’.
verhalen?
boos wend ik me af. de grond vol mansgaten en zonder
hoofden is bemoeizuchtig. dit is werken?
klam slapend, vertellen, duitser zijn,
slapen in gewelfde dieren.

Vallen. vechten. een kar passeert.
‘lieve mannen, is er werk? honing?’
de bergen schudden, het leven brult aan haar voegen
sneller dan de paarden druipt de wond (bijna blind)
vlugger ratelen de poorten, geluiden, een klauw.
meters lang? sekonden? langer nog.
één wens: te blijven.

[IV]

heerser. de legers
eenzaam, vertwijfeld.
duizend zonnen dovend
levenslang als wond.

een mes, zijstraten, een feest aan de oren
zuchtend
naar links stotend, naar rechts stotend,