Gard Sivik. Jaargang 3

[p. 39]

het meisje en de copulathyrus c. buddingh

Er was eens een meisje dat zo weinig aantrekkelijk was, dat geen man haar ooit het hof maakte. Dat verdroot haar vanzelfsprekend zeer. Ze probeerde eraan te doen wat ze kon: hulde zich in zo strak mogelijk sluitende truitjes en rokken, liet zich van de paar centjes die haar ouders haar nagelaten hadden - ze woonde alleen in een klein huisje aan de rand van het bos - iedere week een kleimasker geven, schafte zich een paar Italiaanse pumps aan, maar niets hielp. De meeste mannen schenen haar niet eens op te merken en de weinigen die toevallig een blik op haar wierpen, liepen haastig met een boogje om haar heen.

‘Nooit, nooit zal ik de liefde leren kennen,’ snikte ze s'avonds in haar eenzame bedstee. En iedereen die haar gehoord, en tegelijkertijd gezien had, zou haar somber gelijk hebben gegeven.

Op een ochtend, toen ze uitging om haar nutteloze vrijdagse bezoek aan de schoonheidsspecialiste te brengen, zag ze niet ver van haar huisje een oud vrouwtje liggen, dat met een benauwd gebaar over haar benen streek. Het meisje liep er haastig op af, hielp het oude vrouwtje overeind en nodigde haar uit, in haar huisje een kopje thee te komen drinken om wat te bekomen van de schrik.

‘Wilt u misschien ook iets eten?’ vroeg ze goedhartig. ‘U ziet er zo mager en ziek uit. Wacht.’ En ze sneed een paar boterhammen en zette die het vrouwtje voor.

‘Lieve kind,’ zei het vrouwtje, toen ze haar bord leeggegeten had, ‘jij bent goed voor mij geweest en daarom mag je een wens doen. Wat je ook vraagt, ik zal zorgen dat je verlangen in vervulling gaat.’

‘O!’ riep het meisje, blij in haar handen klappend. ‘Dan wil ik... dan wil ik... dat de mannen voortaan van mij zullen houden!’

Het vrouwtje knikte begrijpend en tastte in het oude valiesje, dat ze bij zich droeg. Ze haalde een handvol zwarte zaadjes te voorschijn en stak die het meisje toe.

‘Kijk eens, lieve kind,’ kraste ze, ‘dat zijn copulathyruszaadjes. Zaai die in het tuintje voor je huis. Wanneer de bloemen zijn uitgekomen zal iedere man, die de geur ervan opsnuift, je minnaar willen zijn.’

Het meisje nam de zaadjes een tikje aarzelend aan en bedankte het oude vrouwtje, dat kort daarop vertrok.

‘Het lijken gewone bloemzaadjes,’ dacht het meisje bitter. ‘Die

[p. 40]

ouwe bes heeft mij er natuurlijk tussen willen nemen. Ik had het brood beter voor mezelf kunnen bewaren. Zo breed heb ik het tenslotte ook niet.’

En binnensmonds nog wat namopperend, stapte zij haar voortuintje in en stopte de zaadjes daar dicht langs het hek in de grond.

Tot haar verbazing zag ze de volgende ochtend, dat de plantjes al hoog opgeschoten waren en nog voor het twaalf uur was hadden de eerste bloemblaadjes zich ontvouwd. Het meisje rook er nieuwsgierig aan: ze verspreidden een vreemdzoete en tegelijkertijd kruidige lucht. Het meisje ging gespannen op de wankele tuinbank zitten en wachtte af.

Haar geduld werd niet lang op de proef gesteld: reeds na een half uurtje zag ze een jonge houthakker naderen, die met zijn bijl over zijn schouder uit het bos terugkwam. Toen hij het huisje passeerde wierp hij even een blik op het meisje, maar wendde zijn hoofd dan weer geschrokken af. Doch plotseling bleef hij staan, snoof de lucht op, boog zich over het tuinhek heen, om de geur van meer nabij te kunnen ruiken en liep dan als in een roes het tuintje binnen.

‘Hello, pretty-eyed baby,’ zei hij gretig, ‘we could have a lot of fun, weet je dat?’

‘Ik weet het,’ zei het meisje en ze stapten hand in hand het huisje in, waar de bedsteedeuren al uitnodigend openstonden.

Vanaf die middag veranderde het leven van het meisje volkomen. Had ze tot dat ogenblik nooit een minnaar kunnen krijgen, nu kon ze de mannen alleen maar ontlopen door de deur van haar huisje stevig op slot te doen en de grendel er met vaste hand voor te schuiven. En zelfs dan moest ze zich nog niet voor het raam laten zien, want reeds de tweede ochtend sloeg de slagersjongen brutaal een ruit in en sprong naar binnen, zonder zich om de glassplinters in zijn haren te bekommeren.

Wanneer we zeggen, dat het meisje van haar nieuwe leven genoot, drukken we ons nog veel te zwak uit. Voor het eerst sinds haar geboorte voelde ze zich volkomen, algeheel en volmaakt gelukkig. ‘Wanneer ik wil, kan ik ieder uur een andere minnaar krijgen,’ dacht ze trots. ‘De mannen vechten om mij.’ En inderdaad was het voorgekomen dat de bakker en een niet meer zo jeugdige bankier voor het nu dicht met rode bloemen begroeide hek met verhitte hoofden op de vuist waren gegaan.

‘Ik ben het meest gezochte meisje van het hele dorp,’ peinsde ze hovaardig verder, ‘al woon ik misschien ook in het armelijkste huisje.’

Ze keek om zich heen en plotseling veranderde haar tevredenheid in een gevoel van afkeer en ergernis. Was het eigenlijk geen schande dat zij, die iedere dag tien mannen aan iedere vinger kon

[p. 41]

krijgen, in zo'n haveloos hutje wonen moest en niet eens een mooie set nylon ondergoed bezat? Was ik maar niet zo arm, bedacht ze bitter. Ze zag een enorme villa voor haar geestesoog oprijzen, met drie, vier badkamers, een zwembad, een eigen kamenier en een kast vol bontjassen. En plotseling kreeg ze een idee. Ze ging op de harde houten tuinbank zitten en wachtte. Na een kwartier zag ze over het bospad een man naderen. Hij zag er welvarend en goedgekleed uit. Het meisje merkte, dat hij haar al uit de verte zag zitten en verschrikt de andere kant uitstaarde. Maar toen hij langs haar hek liep bleef hij abrupt staan, zoals ze al zoveel mannen met een ruk had zien halthouden, snoof de bedwelmende geur op en stapte het tuintje in.

‘Ik houd van je,’ fluisterde hij schor. ‘Ik wil je in mijn armen houden, tegen mijn borst drukken, over je prachtige gouden haren strelen...’

‘Als je me vijf tienen geeft,’ sprak het meisje kortaf.

De man haalde met trillende handen zijn portefeuille uit zijn zak en stak het meisje de gevraagde bankbiljetten toe. Maar nauwelijks had zij ze uit zijn handen gegrist, of ze zag dat zijn gelaatsuitdrukking volkomen veranderde: de smachtende, begerige blik was eensklaps uit zijn ogen verdwenen en hij staarde haar aan alsof ze iets was, dat bij het schoonmaken van de waterput te voorschijn was gekomen.

En plotseling zag het meisje tot haar ontzetting een regen van verschrompelde rode bloemblaadjes langs het tuinhek neerdalen. Ze stormde er met een kreet van ontsteltenis op af: reeds bogen de snel verwelkende stengels zich treurig naar de onverschillige aarde. Toen het meisje opkeek zag ze de man over het bospad rennen; in zijn rechterhand klemde hij de vijf tienen, die ze in haar agitatie op de tuinbank had laten vallen.

Vanaf dat uur meden de mannen haar weer evenzeer als voorheen. Ze werd een vreemde, schichtige figuur, die tot lang na de overgangsjaren oude vrouwtjes koppen thee en broodjes hagelslag trachtte op te dringen. Maar een wens mocht ze nooit meer doen. En de moraal?

Meisjes kunnen beter geen ideeën krijgen.