Gard Sivik. Jaargang 3

[p. 36]

[p. 37]

waarschuwing!
ook van kracht voor zeer verlate reiziger cornelis bastiaan vaandrager

Reis gerust per trein. Maar luister:
wat mij overkomen is, vlak voor het ontwaken:
matrasveren die niet meer zingen
bij het bedrijven van eenzame ochtendgimnastiek,
schuimrubber in een nacht verkruimeld, zacht
ronken onder mijn peluw
?en ik
ik kan me niet bedwingen onder de dekens
God voor rotvent uit te schelden
en woorden te spellen, voorzichtig,
woorden als globe globe:

niet reizen, blijf thuis, meld u ziek. Eenmaal
tussen de rails is het meestal te laat.
Een geur van carbid, zo begint het.
Neusvleugels die gaan trillen. En tanden.
Een blanko eksemplaar van uw ochtendblad. Vaak
in de restauratie. Des te erger.
Bier dat bevriest. Kristallen, ijsbloemen,
barsten in het glas. En weer die geur van carbid.
(Ik spreek uit ervaring)
Je sluit de coupédeur, keer op keer (tevergeefs):
Overmatige tocht? Slot defekt?
Forensen die korzelig worden, dreigen
met verwijdering of minstens het roepen van een kondukteur.
Triest, triest,
ik bind mijn koffertje vast, trek
aan de noodrem (defekt?). Gil naar een blinde passagier.
Ben mijn reçu kwijt en sluit mij
ten einde raad maar op in het toilet, waar ik pis
omdat ik er toch eenmaal zit en water drink
dat geen drinkwater is.

[p. 38]

 

Tenslotte stap ik uit, ver voor mijn bestemming.

 

En ZIE het carbid (u gelooft mij niet?).

 

Men houdt u (wees gewaarschuwd) staande

 

bij de uitgang (ingang): een man

 

met een lampvormig hoofd, en op zijn hoofd

 

een lampekap en hangende 2 scharen uit zijn mouwen.

 

 

 

En hier,

 

bij de kontrole van bedrog beticht,

 

merkt u het pas: op het perron

 

zijn de spekzolen van uw zondagse schoenen gesmolten.

 

Miezelregen.

 

Het carbid dat borrelen gaat.

 

En u (dat is het juist) kunt niet wachten

 

met het weggooien van uw peukje.