Gard Sivik. Jaargang 3

[p. 29]

de voedselrapers
werner verstraeten

Mijn arm tegen de morgen stotend, en soms druk roepend naar iets, heb ik hem ergens ontmoet.

Hij droeg gouden schoenen en een zilveren mond. Hij haperde wat aan de muur en zakte telkens in elkander. Hij hoestte ook. Hij bloedde uit zijn tenen en zijn ene oog klappertandde telkens als hij iets interessants zag. Een vrouw of zo, een meisje dat van hem schrok en borstjeszwiepend weg liep. Hij volgde de oude dames die voedsel verloren langs de straat. Maar hij kon nooit tegen de honden op. (Katten waren er niet).

In de vlugge ochtenduren beklom hij traag de straten, terwijl de honden sliepen en reeds de oude dames kuchten in hun slaap.

Hij wachtte hen af en sloop dan achter hun pezige hielen aan.

Maar ook het voedselverlies bij de oude dames hoeft gewekt; en dat gaat heel langzaam. Wanneer zij dan enkele brokstukjes verliezen, rijzen de honden reeds op. Door het strak turen is dan ook zijn één oog wankelmoedig geworden, zodat het soms niet meer meewil. De dames ontglippen dan aan zijn gezichtsveld en er bestaat dan ook gevaar dat de honden zich tegen hem keren. Het is nog nooit gebeurd, maar het kan altijd voorvallen.

Een ding is dan altijd hinderend: nl. dat de voorbijgangers over hem struikelen en vage profetieën uitkramen: dat hij elpen kinderen zal maken; de enen zeggen 18 de anderen 27. Dat kan hij onmogelijk de baas. Hij kan niet: 27 elpen kinderen staande houden op 1 rijtje om te worden gefotografeerd, terwijl hij uiterst rechts moet zitten en zij uiterst links (wil de foto slagen, zodat er geen zwarte, zielige vlekken opkomen bij het ontwikkelen).

Maar wellicht zijn de honden de grote fout van alles. Trouwens zij verhinderen hem voedsel te rapen en de vage profetieën te ontlopen Er komt ook nog bij dat de ene voedselraper achter de andere aanloopt tegen dat het avond wordt. Omdat zij allemaal niet goed meer zien en elkanders magere poten voor de stokken der oude dames houden. Zij turen elkander graatmager. Voedsel wordt er zo hoegenaamd niet gevonden. Soms wel eens een beentje van een, maar dat is zeer hard te verwerken. Meestal vinden zij echter toch ergens een hond die gedood werd door een der oude dames die het al te bar vond een hond tussen haar benen te voelen en er een doodsloeg met haar stok. Maar ook aan zo een hond hebben de voedselrapers maar weinig te peuzelen. Heel dikwijls gebeurt het zelfs dat - op

[p. 30]

oordeelsdagen - de binnengesmulde voedselbrokjes van oude dames zich, bij het openrijten van de hondenbuik, weer gaan samen voegen en een totaal nieuwe, totaal verscheidene, oude vrouw vormen. Die laat hun dan het hondenvel en loopt dan vlug, met haar teer, gerimpeld hondenlijf ergens bij een oude vriend die het meest van de door hem ooit eens betaste voedseldeeltjes herkent, en hij mag dan de oude vrouw kleden.

Wanneer zulke dames nu de volgende morgen terug in de straat belanden, zien de hongeraars geen verschil tussen een gewone voedselhoudster en een die weer uit voedsel werd hervormd. Nochtans zou een voedselraper liever sterven, dan het voedsel van zulk een dame-met-een-hondenlijf te verorberen. Zo komt het ook, dat bijna elke voedselraper zijn hoofd kwijt is en er dus een geweldige verwarring heerst in de gemoederen. Doordat de meeste hongeraars elkander voor oude dames houden en naar elkanders benen happen, bloeden de meesten onder hen uit hun boventenen, want de lengte van hun lichaam is langer dan hun kracht (dat kunt gij u wel voorstellen) en zo belanden zij bij het uitwerpen met hun nagels en tanden op de tenen van hun naastbestaanden inplaats van te haperen aan de benen. Trouwens zij gaan niet naast elkander, maar allen voor- of achter elkander aan.

Nadat de voedselrapers ZO een dag hebben doorgebracht, en enkele honden of soms enkel maar hondenvellen hebben verslonden, keren zij allen op hun stappen terug.

Het is DAN, dat piepjonge meisjes een lange koord spannen; anderen de koord onder de kin der hongeraars haken; en op klokslag 12, middernacht, HO roepen; de koord aanspannen; nog eens HOE HOE roepen; om, met een kort, maar krachtig en meisjesachtig rukje, alle voedselrapers achterover te slaan. Enkele ogenblikken maar. En dan (men hoort hen duidelijk inademen) geeft de krachtigste voedselraper een slag met zijn hoofd (dat natuurlijk opensplijt) en alle voedselrapers zeggen in koor: wij hebben honger. Waarna zij de tekengever gezamenlijk verorberen.

ZO blijven ook de voedselrapers nog in leven.