Gard Sivik. Jaargang 3

[p. 22]

jan van mastrigt / 3 gedichten

[I]

hij zocht
naar de eenzaamheid voor een verdriet
naar een witte hemel zonder sterren
en een ogenblik peperscherpe rust
een venijnig dier dat zijn vingers zou eten

hij zocht
naar een driekwartsmaat op aarde
om zijn lichaam te meten met de zon
zijn lichaam zonder het lotzware hoofd
dat hij koel hield onder de maan

hij zocht
naar een derde planeet voor zijn hart
want hij sprak van de veiligheid der sterren
(hoewel alleen 's nachts met zijn mond vol aarde
en dan nog onherkenbaar door liefde en haat)

hij zocht
met zijn ogen vol regen
en zijn oren een vogelnest schaamte
zijn voeten geurend naar zee

hij zocht naar een kogelrond strand

[p. 23]

[II]

ik heb een woestijn gehuurd
voor mijn driepotige kameel
een palm voor mijn zandige lichaam

en alles wat ik deed:
vuur slaan uit de horizon
of zingen tegen de wind
het had een droge donkere weerschijn
een langzame dood op de hielen

en pas veel later dacht ik:

hier kan ik je beminnen
tot ik water word en verdamp
tot ik wind word en wegwaai

[III]

ga weg en noem mij niet meer
die ik ben een angstige en zeer schuwe
ga weg en zeg mij niet meer:
je leeft niet en je doodt niet
je lichaam (zo vele gedachten reeds
door onderhuidse tunnels)
is een bleke jongeling die bij zijn ouders blijft
zijn moeder de liefde
zijn vader een ver visioen
en ik zeg onwillekeurig:
jouw lichaam een grote boulevard
ga weg
(de eenzaamheid heeft horens en een staart)
en zeg tegen iedereen:
ik ken iemand die woont tussen water en lucht
die de vissen en vogels verwart
en die de geur van de wind en de zee
graag ruilt voor een onuitwisbare droom