Gard Sivik. Jaargang 2

[p. 3]

hugues c. pernath / naschrift tot vandaag

aan dan van severen
het is een schuilgaan in de regen,
iemand waarin ik ween
de jeugdvriend,
mezelve noemend

Zeldzaam is de stem,
je huid hangt in de stallen
in het zilverslijm van een gelovig mes.

●

Zo is de boom, tegen hetgeen bevolen was
van onkruid koud geworden, blad voor blad.

Met stijve vingertoppen, vandaag alleen
de helden groet
in deze kerkgeur van stille stemmen
bejaard, door oud vergif gestorven.

●

[p. 4]

 

Slapen, breken met de moorden

 

van het wiegend zwijgen.

 

 

 

Of ik, ergens te pletter loop

 

mezelve een open haard ontsteek

 

iedere hand,

 

bitter en ongelovig liefheb.

●

Iets, de wegen lief en niet veel waard
wanneer ik koning ben, niemand
hier vandaag verjaagd wordt.

De zwakke woordenslaap
het eerloos verleden, duidelijk
stoffiger dan ooit
opent en sluit.

Hier ouder, huis en honger heersen
dronken gezegend, gemarteld
tot een niet herkenbaar lied.

●

Landerig, jaar na jaar
de zon met het vergeten is bekleed
en overal rivieren leven.

Andere gezichten weer bij de avond staan
in elkaar sluitend, los en leeg.
Of bijbels, uit het dwalend rijk
de harde, laatste sneeuw valt.

[p. 5]

●

In de haat tot het fabels bloedrood
sterft de lente, met iedere nieuwe lente.

Alsof ik nooit een moeder kende
nooit voltooide in de leugen van een god,
maar bevend, overwinter
in het moordland van de eenhoorn
waar sinds de zee, iedere kreet
rechtvaardig werd geboren.

●

De goede wil,
zo is het menselijk gebit, de zon van god
een kleine puinhoop, denkend
de orgels, de goudzoekers gaan groeien.

Het leven uit die goede dagen bijten
alsof er nooit, of reeds een mens
een rat misschien
de klauwen naar mij opent.

●

Dit is niet begrepen, geen fluisteren
onder de moordenaars.

Dit is vandaag, de kaken uiteen
machtig in een onbekende hand
van middeleeuwen, zwijgend
alleen met het zomers geluid,
het vaderlandse zingen van de warme beul.

[p. 6]

●

Ook het gelaat der mensheid
knaagt, met opzet
en met zwaarden.

Wordt gedragen, kostbaar
koud, huilend rond volwassen vlammen.

In dit kruis treft geen verwijt,
geen woord, geen zachter woord gesproken
sinds het inslapen der kinderen.

●

Hoe heten wij morgen, na de olie
en het staal.

Als deze stad de adem van het dier draagt
en uit de grijze dijen van haar huizen dringt.

●

De omgeplooide dag,
gewassen in twee handen
door een verre zomer,
het winterpaard de dagen trekt.

Hoe alles,
in een woord vol blauwe vogels
met het vreugdezand, zacht
verloren stuift.