Gard Sivik. Jaargang 2

[p. 14]

hans sleutelaar / fragmentaries

1

leven is een spierwit feit.
angst het woord op de lippen.
(wan) hoop een zenuwachtig verraad.

iedere bloem laat een steen van stank na
iedere boom een geratel van rotting

geloof niet meer in wonderen.
huiver.
wees overgelukkig.

2

er sluipt een denken achter alle dagen
er loert een groot oog om elke nacht
en een droom hurkt in iedere lieve slaap

waarom toch
is het de tong van de tijd die het lijf aanvreet als een zuur
de verschrikte glimlach won gisteren
slaat tot een glazen haat?

[p. 15]

3

de tweeklank van de zon en de dag
de gele geluiden van bomen en bloemen
geween van stenen / gebaren van water:
het is gezichtsbedrog
het is oorverdovend

want
wie kent het ware gelaat van de dingen?
wie vertrouwt
zijn tien gezichten?
en wie luisterde niet al te vaak
naar zichzelf?

4

een morgen ging ik de nacht in
een zwijgen in iedere hand
zoekend de stilte op zoek naar mijn eigen stem

ik kende de afmetingen van gelaat en lippen
ook polsslag en de klankkleur van de spraak
waren mij bekend

5

‘van licht wordt de hemel zwart
van angst wordt de dag nacht
want ziet ge ziet ge...’

‘begin is einde.
dag is nacht.
hemel staat voor aarde / zon voor maan.

[p. 16]

 

wie spreekt mij tegen?

 

wie spreekt tegen mij?’

 

 

 

‘beluister mijn zwijgen

 

ik stem in, natuurlijk.

 

ik hul mij in zwijgen

 

ik kleed mij in slaap, in dromen.

 

mijn handen was ik in tederheid

 

mijn voeten baad ik in regen.

 

 

 

beluister

 

beluister mijn zwijgen’

6

men ziet zijn hand die spreekt en zwijgt
en schrijft met andermans stem.
men denkt dat de wind ziek is.

zieke wind.

7

zo behoudt men de verlengde schaduw van een regenlied
oud teken van de ongerepte ruimte
halve ster.
van bloemen de kale huid.