Gard Sivik. Jaargang 2

[p. 16]

/ het vlinderzonnetje

‘in het ruiten lachje
blijven de schouders zonder woorden hangen en leeft het vlees zijn schuchter muggenliedje dringender dan ooit een hand
het licht omvatten kan’
Een vriend x.x.

de rivier op het gelaat
de mond een weke windhoos
die aan de hersens ruines kweekt
en huilt hoe de tong der liefde
groeit aan stembanden uit een gebogen rug

als aan de lucht de flarden
zichtbaar worden voor zachte ogen
als in het water het spiegelbeeld
steeds dauw te worden
steeds weten waar men is en gaan zal
vol zon en vlinders

oh vlinderlicht aan de vingers
te zwaar voor de draaiende vleugels