Gard Sivik. Jaargang 2

[p. 15]

jan sara /

ik droomde weer dat ik een hoge boom beklom opdat de
verre horizon twee vrouwenborsten zou ontbloten en ik
vond een witte torensstad waar koe-ogen in de muren aan
het verkleuren waren bij het wachten op vizioenen van af-
gebroken mensen

alle mensen zijn gelukkig doch het ongeluk is dat zij het
moeten tonen

naar het schijnt komen de meeste ontgoochelingen
als de meeste kinderen door onze zenuwachtigheid

zij zitten allemaal waar zitten zij wie zijn zij het is verve-
lend dat ik niet weet wie er zit en waar die zitten toch heb
ik het gezien ik zou kunnen zeggen dat ik hen zien zitten
heb waarschijnlijk zitten Zij op lets

ik ben een universum waar zoals ik weet het leven neen
niet mogelijk is zoals men hier steeds zegt maar noodzake-
lijk is het is meer dan noodzakelijk wegens mijzelf het is
noodzakelijk door de mensen ik ben echter niet vrij als ik
daaraan denk ik ben ook niet vrij als ik denk oon on-
mensen

in de tulpen kantelt de regen tot drinkbare honig voor
vrouwen