Gard Sivik. Jaargang 2

[p. 13]

rené gijsen / het verhaal van de bootsjongen

het verhaal van de bootsjongen is zeer klaar hij wilde varen

hij wilde varen omdat de aarde hem een onaanzienlijke molshoop leek waarop geen benen te winnen waren wat meer is hij had een uitgesproken afkeer tegen het wandelen wil dit nu zeggen dat hij niet kon wandelen toch niet wandelen kon hij ook

er bleef hem dus niet anders over dan het ruime sop te kiezen dit was des te meer bevreemdend en zelfs verontrustend daar in zijn land een stevige traditie van wandelaars bestond men verkoos er nu éénmaal met een vaste voet op het land te staan het tellen van zijn stappen stond er in hoog aanzien

men had er ook geen vliegeniers sinds mensenheugenis had men er geen vliegenier zien geboren worden het vliegen behoorde niet tot het kultuurpatrimonium van deze natie ook het varen niet dat was daar zo de gewoonte niet

wat er op neerkomt dat onze bootsjongen een uitzonderlijk mens was hij hield er immers aan te doen wat niemand deed het verdriet van zijn ouders het verwijt van zijn landgenoten ja zelfs de beledigingen van enigen die reeds op de tweede sport van de maatschappelijke ladder stonden het aantal sporten echter zeer groot niets kon hem van zijn voornemen afbrengen zelfs niet de vaderlijke en vriendelijke raadgevingen van een priester bij wie hij toen hij een heel klein ventje was nog op de knie had gezeten

eigenlijk was de moeilijkheid dat als onze bootsjongen nu eens werkelijk zijn plannen uitvoerde er in slaagde van werkelijk te varen en het er levend af te brengen de ganse natie verplicht was de zaak ik bedoel het varen als gans normaal te beschouwen zodat er regelmatig door landgenoten zou dienen gevaren te worden alhoewel niemand lust had daar zijn hachje aan te wagen zelfs werd er gefluisterd dat het toch niet opging dat zo'n onbetekenende bootsjongen het ooit tot admiraal zou brengen

[p. 14]

het was al boter aan de galg het enige middel om hem tot betere gevoelens te brengen ware geweest te bewijzen dat er helemaal niet zoiets als water op de wereld bestond t.t.z. zelfs niets vloeibaars in werkelijkheid vond die mening haar aanhangers en zelfs werd een partij gesticht en een vlag gemaakt helaas was deze beweging reeds bij voorbaat ten dode opgeschreven ze verplichtte immers telkens wanneer het regende de ogen gesloten te houden strak en wilskrachtig in dienst van het ideaal dit was al erg genoeg maar daarbij kwam nog dat verschillenden onder hen nadien vaststelden dat waardevolle voorwerpen uit hun zakken ontvreemd werden

er was dus water de bootsjongen kon varen en werd admiraal

hij had vele kinderen waaronder zeven zonen waarvan zes zeeman werden de zevende nochtans de jongste had een uitgesproken neiging om te gaan wandelen in het bos men kon hem er niet toe krijgen één voet op een schip te zetten hij werd onterfd door zijn vader de vroegere bootsjongen misprezen door de natie en diende zich als kluizenaar te vestigen in het midden van een woud alleen een onnoemelijke vrouw ging bij hem wonen van haar kon men niets beters verwachten