Gard Sivik. Jaargang 2

[p. 10]

hans sleutelaar / de nacht leeft langer dan mensen en uren (hans andreus)

vertellende vertellende
zal ik slechts spreken van de nacht (en
over onze begroeiing: twijfel en een vreemde vorm van hoop
zal ik fluisteren) maar
tot mijzelf en tot de nacht en de
regen der vogels bomen nachtelijk nachtelijk

want als ik vraag wie bewoont mijn lippen?
en kent van mijn gezichten het ware het goede, tedere, wrede?
en weet van mijn aarden handen
die hemel en aarde hebben bewogen?
spoelt geen antwoord dan van de nacht
(mijn nachts adem niet heet en zijn duister zeer muzikaal en
veelkleurig) in mijn ogen aan

en ook omdat
mijn ogen niet meer wennen willen aan het licht
mijn lichamen zingen mijn stemmen zuchten
en soms mijn hart is: een volledige blijspelbloem
bont en blauw en liederlijk en
met de wind in voortdurend gesprek

weliswaar woordenloos
doch bewust van aanwezigheid

Maar gij
Hebt gij zelfs gij die dit leest
Hebt gij dit ooit op een fluit horen spelen?

Dit kunt ge van mij verwachten.
Alle andere berichten spreek ik tegen.

Waarover later, later

Voor paul snoek