Gard Sivik. Jaargang 1

[p. 14]

barvoets op grashalmen

het frisse meisje met de lachende mond wenkend in de groene wei zij stond daar een emmer water ik weet niet waarom toen ik naderde sprenkelde ze me nat het jonge meisje eerst maar enkele druppels ik deed mijn ogen toe naderde opeens een hele geut toch moest ik lachen een overmoedige dag het meisje lachte ook wie had daar boos kunnen worden toch kon dat zo niet waarom ze zette het op een loop ik liet haar draven eerst alhoewel ze toch bijzonder vlug was voor de prikkeldraadomheining bleef ze aarzelen nam ze vast haar snoetje ik hield haar bij de polsen zei terloops iets over de emmer we werden beiden zeer ernstig de emmer moest nog gehaald worden ik moet de koeien nog melken ook maar als je me niet loslaat gaat dat niet nu ik had dit reeds gedaan maar helpen neen zei ze dat hoeft in het geheel

[p. 15]

niet eigenlijk heb ik je al te lang opgehouden in het geheel niet het is me zeer aangenaam zo wat met je te praten wanneer kan ik je nog eens zien och dat zal zeer moeilijk zijn want thuis hebben ze dat niet graag ik kuste haar ze keek wat bevreemd helemaal niet boos dat mag je niet doen ik vroeg haar om ekskuus ja natuurlijk zei ze zo erg is het nu ook weer niet toen kuste ik haar weer nu mag je het toch niet meer doen ze keek me lang aan toen liet ik haar geen tijd kuste kuste wat ben ik dwaas ze durfde niet opzien ik half achter haar keek naar haar tere hals kuste haar daar wie durft zeggen dat je dwaas bent ze legde haar hoofd op mijn schouder en rustte wat nu moet ik toch de koe gaan melken toen stonden we op plots liep ze weg ik achter haar nu had ze de emmer ik nam hem over hand in hand liepen we naar het bankske ik zal wel melken neen ik zag dat ze het graag deed goed gij zult een goede vrouw zijn ze bloosde zag zo lief onder haar wimpers naar me op ik kuste haar o er was geen hemel en aarde meer er was alleen het tijdeloze het inhoudsloze geluk het is bekend dat het was niet onze schuld maar PLOTS TOEN

van achter de bomen kwam de sterke haar broer die ik haat die mij haat we vochten met messen plots was hij dood haar broer nu konden we niet meer trouwen ik zag het aan haar verschrikte gezicht ik had haar kunnen bij mij nemen mijn minnares maar mijn vrouw voor leven en dood niet meer ik bleef zwijgen even was ze me dankbaar toen begreep ze werd de andere ze lachte niet meer ze het gras in de weide had een onnatuurlijke rode kleur dat was van het bloed van haar broer die helemaal leeggelopen was op de weg zwaaide een boer met zijn riek hij wierp zijn klomp naar mij hij bleef in de lucht hangen de zon snikte heel zachtjes het meisje was weg

rené gysen