Gard Sivik. Jaargang 1

[p. 19]

vroegte

mirandamorgen opnieuw
lig ik eenzaam gebeeldhouwd uit mezelf
ontwaakt zoeven uit het koele niets
niet eens geschrokken toen de dag
met zijn zweep van tijd en nulliteit
zwarte stenen uil mijn ogen losbrak

mirandamorgen denk ik plots
ver van de kwikdauwberg met zijn sneeuw
waaronder tuinen geuren
water met zwanen bevolkt is de diepte
waar de oever de rode venus kiest
zijn sneller de tranen

maar in mijn kamer is de hopeloosheid volledig
naar het blijvende niets moet ik niet grijpen
want hiaten zo mooi als zonspijkers
vullen schalen zonder tegengewicht

mirandamorgen van dezelfde nacht
van dezelfde vier reprodukties lang en breed
dezelfde herinneringen dezelfde ontijdige foto's

van zolang te vergeefs te zijn
ben ik met de kandelaar omgeworpen
met het huis verpulverd
werd ik tot stilleven
rheinufer und dombeleuchtung köln
bron bij de frankfurter römer

iets tikt hetzelfde ogenblik af
ogenblik van alcoholgevloek achter het venster
gemeten stroomt de straat
mijn nog knarsende moeheid binnen

rudo durant