Gard Sivik. Jaargang 1

[p. 17]

dubbele dimensie

begrijp me:
maandengedurende
heb ik geluisterd
naar de smidse van de haat in mij
ijlings
doorkruiste ik straten als krukken
alleen bij sneeuw en gaslicht
(ik waakte met hen
en sloeg alle laatste hongerhonden neer)

begrijp
wat ik bouwde met de stenen van de haat:
verbrande kathedralen met gothiek in hun as
zandbergen om in de ogen der weldenkenden te werpen
en soms intiem
koperdunne kooien voor de vlinders van verdriet

eens toen de nachtblinde zomeravond kwam

samen met de stem van verlangen

in het golvend bos

werd ik anders op het eiland van mezelf
de takken maakte ik mozaiekvormig
de maan achter mij afzijdig
maar een hart van goedheid
droomde ik uit het vuur

en toen ik in de wereld van het leven
schrikkend van de mensen
om balsem vroeg
voor het litteken van mijn geheugen
rood
stuurden zij een god van vergift op me af
en schermden met de kreten

van de geliefden

op de wandelpaden

[p. 18]

 

begrijp me

 

de handen voor de ogen

 

heb ik als niemand meer de haat hersteld

 

omdat

 

slechts de holle eeuwigheid voor mij

 

een ingeblikte sarcofaag gaaf houdt

rudo durant