Gard Sivik. Jaargang 1

gedichten

[I]

god wandelt op de brede rug
van elke nacht met een hoe lang
versteven glimlach op de witte lippen
sprong de kat niet van de koplichtgele baan
tussen de vingers van de straat hoe laat
de bomen dekken zich met stukken
schaduwbeddenslaap een groene hond
blaft tevergeefs en
keert naar huis

[II]

ik denk zo in de regen
lachend dat ge licht weent
donker sterrentranen in mijn armen
dat ge goud dan langs uw wangen
kleine kleine vlammen
in mijn handpalm legt
uw voeten zie ik door het gras
van onze kamer gaan
ik hoor uw handen bidden in de kerk
van ons geluk ik drink de wierook
van uw heupen dek mijn lichaam met
de mantel van uw zacht geloof
in mijn zo wilde tederheid

[p. 2]

 

waar schuilen wij schuilen wij in de regen

 

schuine wegen starre starre hemel

 

alle gordijnen zijn dicht

 

 

 

ik heb uw nagels gehoord op de huid van de dag

 

een duif zien wachten op de klank van uw lied

 

niet één die morgen reeds

 

zijn dunne polsen niet zal snijden aan de gele ruit der poëzie

karel du bois

[III]

ik heb het gras mijn handen en uw aangezicht verschroeid
waar blinde ratten klappertanden waar ik wandel
heeft nooit geen water gevloeid

het hete zand uwer blikken zal mij niet meer verblinden
ik ben nergens geweest waar ge toch niet zoekt
in mijn hand is geen wonde in mijn mond geen vloek
waarom ben ik niet uit steen gebeiteld

[p. 3]

[IV]

les lèvres de la nuit sont de brouillard
et l'enfant du matin a vu passer l'oiseau
l'oiseau lent indifférent l'oiseau qui jamais
ne m'a vu sur mon lit

et moi pourtant
si tu savais comme j'ai peur de lui

je ne suis pas un oiseau
je ne vois pas frissonner les toits
moi je pense à tes mains
moi j'aimerais casser un carreau
pour entendre tout à coup à midi
rire la mort
et qui sait comme ce serait joli

moi je t'aime
je n'aime pas les camions qui vont quelque part
conduits par des hommes qui se croient vivants
et qui sont morts d'ennui un matin en se levant

karel du bois