Frederik III en Karel de Stoute te Trier 1473. Naar het Berlijnsche handschrift en een fragment van: Die enighe sprake ende vereneghinge die sunte Augustinus hadde mit God

Dat seventijnde capittel.

Here, ic bin dijn knecht ende een soen dijnre diernen, ic moet dy belyen nae mynen crancken vermoeghen uut al mynen herten, ende overdencken alle die waldaden, die du my bewesen hevest van mijnre joeghet hent toe nu in al mijn leven. Ic weet wal, here, dat verheffinge ende hoverdie di mishaghet, want sie allene beghin ende wortel als quades is, ende sie is als een dorre wynt, verdroeghende ende verdervende alle guet; oeck soe benemet sie ons die vloet der riveren¹ der gotliker ghenaden. Overmiddes hoverdien voertspruten ende wedercomen die sonden, die men ghestorven was; ende die doegheden, die ghewortelt weren ende beghinden toe wassen, die doet sie verdroghen ende vergaen. O, here, ic moet di dancken, wanttu mijn verlosser biste: ondancberheyt bestoppet die aderen dyner vloyender ghenaden ende maect ons laeu ende traech in mennichvoldicheyt der ydelheyt. O, here, hoe mennichwerff weer ic verslonden van den drake, en haddestu my uut syner ghirigher kelen niet verloest, want soe vake als ic sondichde ende teghen di misdede in dinen gheboden, was hie altijt bereyt my toe verslinden, meer du beschermeste my; als (ic) dijn ghebot over trat, stont hie altijt bereyt, om my toe voeren in dat hol der hellen, meer du verboedest hem ende en woldest hem dat niet ghehengen: ic vervrachte² dyne vaderlicheyt, ende du bescuddeste my als een vader; ic en ontsach di niet ende du behuedest my; ic kierde my van di ende gaf my minen viant, meer du en ghehengedes hem dat niet, dat hie my in sine macht ontfanghen solde: al dese weldaden dedestu my, o, mijn here, mijn God, ende ic en

1 Hs. hie, en riveren gelijk in den text staat, evenals elders maneren.

2 Hs.: verwachte.

[p. 69]

merckedes noch en verstondes niet. Ende aldus hevestu my mennich werff van den tanden des duvels verloest ende van der stroten des brieschenden lewen ende uut die putte der hellen ghetoghen, al en wiste ic dat niet; dicke wile was ic voer die poerte der hellen ende solde daer in ghelopen hebn, meer du wederheldes my. Oeck, lieve here, hevestu my dicke wile ghespaert ende behoedet van den doot mijns lichams, als ic was in wilder aventuren; uut groter siecheyt ende crancheyt hevestu my verheven, altijt my ghetrouwelick bistaende (ende) behoedende toe water ende toe lande ende in menigher ontelliker noot, daer ic bedorven solde hebn, en hadde my dine vaderlike mynne niet bewaert. Want hadde ic doe in minen sonden gestorven, ic waer ewelic in der hellen versoncken, meer dyne gracie ende ghenade hevet my altijt beschermt van den doot mijns lichams ende mijnre sielen. Och, here, des en can ic di nummer toe vollen dancken, ende moet in allen ontbliven, want dyne waldaden sint soe overnemende groet, meer ic en bekendes noch en verstondes niet, eer du my verlichtes ende ic in dynen lichte sach.