Frederik III en Karel de Stoute te Trier 1473. Naar het Berlijnsche handschrift en een fragment van: Die enighe sprake ende vereneghinge die sunte Augustinus hadde mit God

Dat dertijnde capittel.

O, mijn here, mijn God, leven mijnre sielen, dese voerghenoemde waldaden ende ander ontellike waldaden ende gaven hevestu mi ghegeven, van welken mi lustet altijt toe dencken ende toe spreken. Die milde ghenadicheyt dijnre gaven begeer ic toe dancken ende toe loven uut al minen herten, uut al mijnre sielen, uut al minen ghemoede, uut al mijnre stercheyt, ende uut al den binnensten merghe mijns herten, ende al mijnre leden. O, here, du biste die vollencomene sueticheyt: een troest ende smaeck al dijnre ghemynder, die troest ende hulpe an di sueken, meer mine onvollencomenheyt ende cleynheyt siestu mit dinen oghen, die vele clarer sint dan die sonne. Sie doer sien alle die weghen der menschen ende die diepheyden der afgronden; sie sien in allen steden die gueden ende die quaden. Du biste een ontholt alre ghescapenre dinge ende alre weghen teghenwoerdich ende draghest sorghe van al dinen creaturen, ende hates gheen dinc, dattu ghemaect hevest: aldus ist openbaer, dattu my in al mynen werken nerenstelic ansieste, altoes wakende om my toe behoden als een ewich wachter, als oftestu alre creaturen hemelrikes ende eertrikes vergheten haddes ende mijns allene achtedes, ende, om my in al mynen woerden ende werken ende ghedachten voer toe comen, alleen toe my ghekiert stondes. Du biste dat onwandelber licht, dat niet en wasset noch en waent; ende ansieste alle dinge hiel ende toesamen, toe enen mael sonder aflaten, als oftestu meer een dinc en seghest. O, here, des verblide ic my grotlick, ende oeck ontsie icks mi, dattu mi altoes gheheilick ansieste, als oftestu anders niet en seghest dan my allene,

[p. 61]

overal teghenwoerdich ende bereyt my toe helpen, als ic bereyt bin dine hulpe toe sueken. Altoes bistu mi vaderlick berespende, castiende ende drieghende, als ic mi van diner vaderlicheyt toe vreemde ydelheyt kiere. Ende want ic dat sie ende weet, soe bin ic altoes hopende ende wachtende hulpe diner genadicheyt, vresende ende mynnende die castiginge dijnre vaderlicheyt. Lieve here, aldus soe siestu my altoes an, ja in mi altijt teghenwoerdich wesende; du biste mi teghenwoerdiger ende naerre dan mi dat leven mijnre sielen ende mijns lichams is, wanttu biste ewich ontholt al mijns levens; ende waer ic gae, du en lateste my niet, ten sy dat ic di ierst late; du bist overal ende in allen dinghen vureliker dan sie hem selven sint. Hyr om mach ic di over al vinden, ende mitti mach ic niet bederven. Ende al wat ic doe, soe wat dattet is, dat wetestu ende sieeste beth ende clarer dan ic selven, ende daer toe alle myne meninge ende begeerten, ya alle die ghenoechten ende dat behaghen mijnre toeneyghelicheyt. O, here, alle myne begeerte is voer di, ende du sieste, waen die geest comet met ende warwarts hie gheet. Ende du bekenste, off die wortelen suete off bitter sint, daer schoen cruut off bladen uut wassen, ende dat merch der wortelen doer kennestu. Myne meninge en siestu niet allene, meer oeck dat merch der wortel, daer die meninge uut sprutet ende wasset, dat doer siestu mitten doergaenden lichte diner waerheyt, ende hebbeste dat al in den boeke diner wetender wijsheyt bescreven. Ende enen yegheliken salstu lonen niet allene nae den werken ende meni(n)gen, maer oeck nae dat verborghene merch der wortel, daer die meninge uut sprutet ende die werken uut wassen. Ende waer ic mi toe kiere ende ghenoechte in neme, mit ghedachten of mit werken, dat siestu, ende hoerstu, ende ontholdestu al, ende scriveste dat in dinen boeck, het sy guet off quaet, om dat guet toe lonen ende dat quade toe wreken. Ende als die tijt comt, dattu dijn boeck opluken salst, ende wy al daer toe samen in lesen sullen dat guede ende dat quade, ende bekennen daer uut, wat loen dat wi ontfanghen sullen: als ic dit an merke, o, sterke verveerlike God almachtich, soe worde ic mit groten vresen begaen, want ons is groet noet in gherechticheyden toe leven, als al onse werken voer dine oghen sullen staen, als voer onsen rechtveerdighen richter, die ons ordelen sal na onsen verdienten.