Frederik III en Karel de Stoute te Trier 1473. Naar het Berlijnsche handschrift en een fragment van: Die enighe sprake ende vereneghinge die sunte Augustinus hadde mit God

Dat twaelfte capittel.

O, licht, dat van den vreemden lichte niet ghesien en wort; o, licht, van welken alle licht comet; o, licht, dat alle vreemden verblindet, tegen dijn licht is alle licht donckerheyt, dinen lichte is alle donckerheyt openbaer. O, licht, wes blenckende claerheyt niet en verdonckert, welck ghene muren noch sloten besluten noch wederstaen. O, licht, dat alle steden toe gader doergaet, verlicht eens ende altoes², verslint my in die afgront der claerheyt, op dat ic alle dinge in di schouwen mach. O, weerde here, en laet my die scheme mijnre onbecantheyt³ niet bewassen noch myne sonden niet vermenichvoldighen. Du, die allene dat waerachtige overste guet biste, o, here, ic belye, dat my nerghent wal en is sonder di, meer (sonder di) quellic ende altoe quellic, niet allene buten, meer oeck in my, want alle ghenoechte ende rijcheyt is mi een ellende sonder di, wanttu biste myne salicheyt. Als dine glorie my vertoent wort, dan sal ic ghesadet worden, ende dan sal my ierst wal ghenoeghen. O, here, myne onsalicheȳt sal ic di belien, want sint dat ic my van der enicheyt dijns oversten guedes gaff ende scheyde, ende my overmiddes neyghinge mijnre sinnen kierde toe die mennichvoldicheyt der tijtliker dinghen, soe bin ic van di, die enich ende een biste, ghespreyt ende ghedielt in vele dolinge, ende alsoe bin ic ghecomen in rijcheyden, die my verderven ende verarmen, ende in welden ende ghenoechten, die my bedroven ende bederven, want ic hebbe vele ghesocht ende ghejaghet [meer] ende vercreghen, meer al verydeltet my, ende van ghenen dinghen mach ic vervullet worden dan allene van den guede, daer alle guet af

2 ‘Simul et semel et semper’: t.a. pl., bl. 1275.

3 ‘Umbrae ignorantiae meae’: t.a. pl., bl. 1275.

[p. 59]

comet, toe welken guede wy ghescapen sint allene an toe cleven ende daer af versadet toe worden. Ende als ic dat overste onwandelbar guet niet en soeke, vinde noch en besitte, soe bedrove ic ende gae toe niet, want dat ist, dat my allene rusten ende versaden mach. O, here, du biste vol ende overvloyende rijck, meer mijn onsalige siele vliet van di overmiddes menichvoldige aftreckinge ende neyghinge der synnen, die my al versturen. Meer mitti ende in di solde ic verbliden ende allene vrede vinden, ende ic volghe en jaghe die werlt, daer ic dus in vergae ende verderve. Die werlt ropet: ‘Ic vergae ende bederve’, du ropest: ‘Ic blive, Ic blive ewich een, ende al, die toe my comen, wil ic vermaken ende ewich leven gheven’: nochtant, leyder, o, weerde here, vlie ic van di, daer ic alle guet ende volle rijcheyt in vinden solde, ende kiere my toe die verganclike werlt, daer alle ellendicheyt ende droefnisse af comet, ende ic late di, die my vermaken ende wedermaken soldes, ende sueke alle ydelheyt. O, aerste der sielen, maeck mijn arme siele ghesont, op dat ic di, o, mijn ewighe salicheyt, uut al mynen herten belyen, dancken ende loven moet van al dinen gueden, die du my bewesen hevest, ende daer du my mede ghevoedet hebbest van mijnre joeghet toe mijnre oltheyt. O, here, du hevest mi ghescapen, doe ic niet en was; du hevest my verloest, doe ic verloren was; ic was doot ende du woldest neder comen totten doden ende onse sterflicheyt an nemen. O, here coninck, du woldes verlossen den verlorenen knecht, ende mit dynen doot hevestu hem weder ten leven verwecket ende synen doot ghedodet. O, here, mit dijnre nederdalinge soe verhoeghedestu my, want ic was verloren, meer du, here, quemest selven, om mi toe verlossen ende levendich toe maken, ende hebbeste mi soe seer ghemint, dattu my myt dijns selves bloet hevest ghelosset. O, here, du hebste my meer ghemint dan di selven, want om my van der doet toe verlossen, woldestu dijns selves leven overgheven. Mit dus weerder scat hevestu my verloest van den ewighen doet, ende hebbest my ghenoemt myt dynen naem, ende ghetekent mit dinen blode, op dat ic dijns altijt ghedencken solde ende toe gheenre tijt uut minen herten en slote, want om my toe beholden en woldestu van den cruce niet gaen, mi lerende, dat ic om die ere dijns naems van den cruce der penitencien ende eens gueden levens nummer meer scheyden en moet. Du hebbest my ghesalvet mit dijnre salven als mitten sacrament des doepsels, op dat ic mach nae di, Criste, kersten ghehieten worden ende kerstelick leven solde. In dynen hillighen handen hevestu mi ghetekent ende ghescreven mitter letter dyner minliker wonden, om dattu daer op siende altoes mijns ghedencken soldes, om my in allen

[p. 60]

noeden toe hulpe toe comen, op dat ic dijnre ghedencke ende mijn hulpe an di soeke. Aldus, here, is dyne ontfermhertige gracie den sonder altijt bereyt, die hem totti kieren wil, ende die (dyne) grote gaven niet en roeket noch en achtet, het is wal recht, dat hie der gaven derve ende in synen sonden toe niete worde. O, mijn verlosser ende mijn beholder, hoe dicke hevestu mi verloest van mennighen perikelen ende onsalicheyden! Want als ic verdweelt was, soe hebbestu mi ghehulpen in den rechten wech; du leerdeste my, doe ic onwetende was; du berespedes my, doe ic misdede; du troestedes mi, doe ic bedrovet was; du sterckedes my, doe ic mishopende was; als ic vel, opheffedestu my; als ic stont, hieldestu mi; als ic wanderde, leydestu mi; als ic totti comen wolde, ontfengestu mi; als ic sleep, behuedestu mi; als ic di anriep, verhoerdestu mi. O, here, ghelovet moetestu wesen, want di betamet allene loff ende eere in ewicheyt.