Frederik III en Karel de Stoute te Trier 1473. Naar het Berlijnsche handschrift en een fragment van: Die enighe sprake ende vereneghinge die sunte Augustinus hadde mit God

Dat seste capittel¹.

O, mijn God, ende mijn here, hoe groetlick bin ic schuldich di toe mynnen, ic, arme schuldige ende onsalige, bewise my, hoe menichvoldelic dat ic schuldich bin di toe loven, toe dienen ende toe behaghen; lude, here, mit groter ende sterker stemmen in die oren mijns herten; lere my ende beholde my, ende gheff my cracht, ende ic sal di loven. Du hebbest my ghescapen², doe ic niet was; du verlichtes my, doe ic in duusternissen was; du verwectes my, doe ic doot was; du hebbes my op gheholden ende ghevoedet van miner joeghet mit al dinen gueden. My, stinckende worm, onreyne sonder, nerghent toe bequaem: du voedest my mit dynen alre besten gaven. O, Davids slotel, doe my op die dore dijns lichtes; du doeste op, ende nemant en slutet toe; du slutes oeck toe, ende nemant en doet op. Op doe my die dore dynes lichtes, op dat ic mach in gaen, ende sieen, ende bekennen, ende di belien van al minen herten, want dyne ontfermherticheyt hevestu groetlick an mi bewiset, ende hevest myne siele verloest van den binnensten der hellen. O, here God, hoe wonderlick is dijn naem in al die werlt! Wat is die mensche, dattu di gheweerdichste sijns toe ghedenken? Of wat is des menschen soen, dattu hem soe minlic visitierste? O, here, hope alre hillighen, een hope horer stercheyt, leven mijnre sielen, bi welken ic leve ende sonder welken ic sterve; o, licht mijnre oghen, bi welken ic sie, ende sonder welken ic berovet worde; blijtscap mijns herten, ende vroude mijns geestes, ic wil di mynnen uut al mynen herten, uut al mijnre sielen, ende uutten merghe mijnre binnensten, wanttu hebbest my ierst ghemynt. O, schepper des hemels ende des afgrondes, die mijnre gueden niet en behovest, waen coemt my dattu my ghemynt hevest, want eer ic was, soe en conde ic di ere noch liefte doen? O, volheit, die op doeste die monde der stommen, o, woert, bi welken alle dinge ghescapen sint, doe op minen mont, ende ghef my een stemme des loves, op dat ic mach vertellen al dyne waldaden, die du mi ghegheven hebbest, here, van anbeghinne.

1 Caput VII in den latijnschen text.

2 Hs. ghescappen.

[p. 51]

Sie, here, ic bin, wanttu my ghetelt hebbest in den tale dijnre creaturen; van der ewicheit hevestu dat ierst gheordiniert. Eer du yeet maectes, van beghinne, eer du die wijtheyt der hemelen uutreckedes, doe noch niet en weren die afgronden der siee noch die wateren; doe du noch die eerde niet ghemaect en haddes noch die berghe fondiert, noch die bornen, fonteynen ende wateren niet uut der eerden ontspronghen: voer alle dese dinge, die du mit dinen woerde ghemaect hevest, soe hevestu my mit onwandelbere voersienicheit voersien, ende ghewilt, dat ick een wesen solde van dinen creaturen. Ende, o, alre guedertirenste God, alre overste ende altoes alre sachtmodichste, alre ontfermhertichste vader ende alre moeghenste schepper, wat weren myne verdiensten, ende wat gracie mochte ic hebn voer di, eer ic was, dat behaechlick was voer dat ansicht diner groter moeghentheyt, mi toe scheppen ende mit dinen creaturen toe tellen? Ie was niet, ende du hevest my van niet ghescapen, ende woldes, dat ic wat wesen solde. Meer hoedanich? Want niet stoppelen, noch vur, noch steernen, noch voghelen, noch visschen, noch serpenten, noch een van den wilden dieren, noch steen, noch holt, noch oeck een van den creaturen, die allene wesen hebn, of oeck een¹ van den, die allene moeghen wesen ende wassen ende ghevoelen, meer boven al dese woldestu, dat ic solde wesen een creatuer, hebbende wassen, wesen ende ghevoelen ende onderscheyden². Ende boven al dit woldestu, dat ic weer een weynich mynre dan die engelen, want ic die redene dy toe bekennen myt hem ghemeen van di ontfanghen heb. Meer een weynich mynre dan die engelen hevestu my ghe[mynret]-maket, want sie bekennen di teghenwoerdichlick siende, ende ic bekenne di in hope ende in den ghelove; sie sien di van ansichte toe ansichte, meer ic sie doer een spegel ende ghelijckenisse; sie sien di vollencomelick ende ic eens diels.

1 Hs. allene.

2 Caput VIII in den latijnschen text.