Frederik III en Karel de Stoute te Trier 1473. Naar het Berlijnsche handschrift en een fragment van: Die enighe sprake ende vereneghinge die sunte Augustinus hadde mit God

Dat vierde capittel.

O, Here, wanneer gheen licht en is, soe is die doot; niet dat si dan daer in den wesen is, want die doot is een niet¹; ende overmiddes die doot wordewi toe niet, ende daerom is sie een niet, als wi ons niet en ontsien overmiddes die sonden, die een niet is,

1 ‘Imo non est mors, quia nihil est mors’: t.a. pl., bl. 1266.

[p. 47]

niet toe begaen¹. Ay, here, ons ghescheet al recht, want wy ontfaen recht loen nae onsen werken, als wy toe niet gaen als water dat en wech lopet: want sonder di is niet ghemaect, ende wi, niet begaende², worden niet, als wi ons van di kieren, die alle dinck ghemaect hevest. O, here, woert des vaders ende selven God, vermiddes di sint alle dinge ghemaect. Wie my onsalighe, blinde! Du biste dat licht, ende ic hebbe mi selven ghequesset ende iamerlick ghewont overmiddes die sunde, die een niet is. Du biste ghesontheit ende alle salicheyt; ie bin die doot, ende du biste dat leven. Wie mi, ic bin sonder di! Ic bin toe niet gheworden, ende du biste dat woert, vermiddes welken alle dinge ghemaect sint, ende sonder welken niet ghemaect en is: want ic sonder di bin, soe bin ic niet. O, woert des vaders, du biste dat licht, overmiddes welken dat licht ghemaket is, du biste die wech, die waerheyt ende dat leven; in di en is ghene donckerheyt, ydelheyt noch doet. O, here, spreck een woert, ende segge, dattet licht sy, op dat ict licht sien mach ende die donckerheyt schuwen; dat ic sie die waerheyt ende schuwe die ydelheyt; dat ic sie dat leven ende schuwe den doot. O, licht, verlichte my, wanttu mijne verlichtinge biste ende mine salicheyt. Di sal ick ontsien, myn here ende myn God, di sal ic loven ende dancken, mynnen ende eren; di, vader, wil ic mynnen, wanttu biste mijn brudegom; toe di wil ic my bereyden ende ciren: verlichte my blinde, want ic bin in donckerheit ende in die scheme der doot. Bereyde ende sture mine voten toe gaen in den wech des vreden, overmiddes welken wech ic gheraken mach in die stede dijnre wonderliker woninge hent in dat huus godes³. Daer sal ic singhen mitter stemmen der blijtscappen, ende God loven ende belien. Want belien[e] is die wech daer men doer gheraket in welken ie niet dwelen en mach.

1 ‘Nam per ipsam ad nihilum tendimus, dum nos nihil facere per peccatum non formidamus’: t.a. pl., bl. 1266.

2 ‘Faciendo nihil’: t.a. pl., bl. 1266.

3 ‘Per quam ingrediar in locum tabernaculi admirabilis usque ad domum Dei in voce exsultationis et confessionis’: t.a. pl., bl. 1267.