Forum. Jaargang 4

[p. 721]

Vaarwel aan de Jeugd

Eén duizling hebben aarde en hemel saamgeklonken
in een volmaakt akkoord, waarvan ik speler was
en luisteraar; ik was 't gedicht en die het las;
ik was de mond die dronk, en 't licht dat werd gedronken.

Ik was mijn oorsprong en mijn doel, en geen begeeren
naar kennis of verzadiging remde mijn tijd
of joeg hem voort; ik was mijzelf oneindigheid
en opperste geluk dat wijsheid niet kan leeren.

Niet langer dan één stond is zulke vreugd gegeven,
die als te zware vrucht aan prille jaren bloeit;
en als een oogenblik de wind van 't leven loeit
wordt zij in de aarde weer en in den nacht gedreven.

Noch kan men vele lenten het verdriet beminnen
en elke hoop die kiemt misprijzen als een waan,
alsof de nacht en de aarde nooit weer opengaan,
alsof men uit het leed geen beetre vreugd kon winnen.

Herreman