Forum. Jaargang 3

[p. 703]

Armoede

Donker lokte de straat voor het ouderlijk huis;
nu 't wilde spel was gaan liggen zou openscheuren
de duisternis voor 't licht. Ik bleef angstig naspeuren
de verte, en in mijn hart een aanzwellend geruisch.

Tot uw stem mij riep, o moeder; en de keuken
was treuriger dan de nacht, in het lampelicht;
reeds lag vermoeienis op uw jong aangezicht,
en het avondmaal had nooit wisselende reuken.

Maar 'k voel plots 't streelen van uw moegewerkte hand;
uit welke lichte verte komt uw dwingend spreken:
- ‘Een uur geluk vergoedt de smart van zeven weken’
En tegen deze blijdschap was geen zorg bestand.

Waar 't lot ons neersloeg hebben wij 't hoofd opgeheven;
wij hebben in onszelf de ellende niet aanvaard;
onterfden zijn wij, maar onze eigen vreugde waard:
Wij duiken in den droom, wij duiken op in 't leven.

R. Herreman