Forum. Jaargang 3

[p. 650]

Os en Hert

Mijn land, ik vrees in u het domestiek geluk,
waarvan men zich verzadigd niet meer af kan keeren.
Wat heb ik in het bergwoud, zwervend, durven leeren?
- Verlaat steeds weer de rust en sla uw vrede stuk.

Er huizen in uw dorpen heeren met veel geld.
De kleur der misten glijdt over hun doffe blikken,
terwijl zij met hun echtvrouw als om prijs verdikken:
hun oogen vetten toe, hun hartslag is geteld.

Soms likt over een lip een tong die niets moet zeggen
of vallen zij in slaap achter een open krant.
De wind waait elders storm. Hier komt een bries zich leggen
rondom een neus, die snurkt, rondom een purpre hand.

Vaarwel, geluk der dikken en der vredige ossen,
die kauwt, herkauwt en slechts naar vette weiden vraagt.
Waag 't hert te zijn, waarop misschien de meute jaagt
door de ravijnen en het braamnet van de bosschen.

P.