Forum. Jaargang 2

[p. 50]

Tuinen bij Wind en Weer

O wit, grauw en groene
Droefenis van kleine velden
Waarin niets meer overhelde
Naar 't rood van pioenen...

Er was een geest in deze
Verwarde tuinen verdwaald,
Hij heeft bij de takken gedraald
Om runen te lezen,

Toen in de sneeuw gestaan
Vijf tellen lang,
In dien tusschentijd was er een bang
Fluiten voorbijgegaan.

Die vogel vloog omhoog,
Toen met 't zachtste kraken
De geest vreesachtig door 't laken
Der sneeuw heentoog.

Zoekt hij een krom, oud
Vrouwtje dat sprokkelt,
Of een kind dat tokkelt
Tegen raambloemen koud,

[p. 51]

 

Dat neerziet na 't kloppen

 

Door de ronde kijkgaten

 

Die ijsvarens openlaten

 

Voor hunk'rende vingertoppen?

 

 

 

Het kind ging slapen,

 

De vrouw was weer verdwenen,

 

Twee muurlantarens schenen

 

Een zonsondergang na te apen.

 

 

 

O wit, grauw en groene

 

Droefenis van kleine velden

 

Waarin dít slechts overhelde

 

Naar 't rood van pioenen...

Regens op rijke stadskwartieren,
Op parken, tuinen, en een zinken dak,
Overstemden de populieren
Vanaf dat de wind opstak.

Zij ruischen op vierkante perken, -
Of rond, of in den vorm van een ruit, -
Een toevloed van waterwerken
Naar grond, nog vochtig van de spuit.

[p. 52]

 

En een nieuw spruitend watergewas

 

Heeft in den ondiepen vijver

 

Snel zich tot bloeien beijverd, -

 

Wordt weer doorzichtig als glas. -

 

 

 

Regens op roze meisjeshanden,

 

De palmen omhoog gekeerd,

 

Roze, met dien verstande,

 

Dat het hemelgrijs domineert,

 

 

 

Vroolijk, met dié beperking,

 

Dat de verveling grooter is.

 

(Papa neemt een hartversterking:

 

De serre wordt frisch.)

 

 

 

Toch klinkt het als kletterend harken

 

Zacht over de roze huid,

 

Teederzacht als grootmoeder's varken

 

Met een lange snuit.

 

 

 

Regens op handen, die komen wenken

 

Als uit een zelfde balgewaad,

 

En er geen aandacht aan schenken,

 

Dat er maar éen beminde staat,

[p. 53]

 

Want allen worden vriendinnen

 

In den regen, die allen verblindt

 

Voor verschil; zij zullen binnen

 

Een nieuw spel bedenken als kind:

 

 

 

Wié is hij, een koning, een dichter?...

 

Als zij zien, dat er niet méer staan,

 

Gaan zij, wel wat verlichter,

 

Naar de natte tennisbaan. -

 

 

 

Regens voor minnaressen

 

In een overtollig verblijf,

 

Met een afstand van éenen tot zessen

 

Voor een ruischend tijdverdrijf,

 

 

 

Voor een zang'rige treuzelarij

 

Die alles moet begeleiden,

 

Waarin zij niet meer kunnen scheiden

 

Verweg, voor en achter, dichtbij,...

 

 

 

Waarin ál het geluid wordt beslecht: -

 

O, dat de verveling maar niet komt, -

 

Van den wagen die in de garage bromt

 

Tot den vogel die ‘Lorre’ zegt.

S. Vestdijk