't Fonteintje. Jaargang 3

[p. 65]

[Nummer 2]

Richard Minne:

I. Internationale treinen.

Laat vrije baan aan de internationale treinen:

zij schonken 't zelfvertrouwen weer

aan een geslacht,

dat kroop in ossewagens en in palankijnen,
en nu aan 140 ijlt doorheen den nacht.

In de internationale treinen wordt geboren
de broederschap die men bij pond en dollar meet,
Armstrong and Vickers, de trust van 't koren,
de nieuwe nationaliteiten waarvan niemand weet.

[p. 66]

 

Laat vrije baan aan de internationale treinen:

 

zij schuiven de toekomst open als gordijnen,

 

en brengen ons reukwerk, guano en schoenen,

 

den Volkenbond en appels voor citroenen.

II. Winterkwatrijnen.

De schuiten zitten vast, de tjalken en de prauwen.
De ketsers en hun paarden wandelen
door de landouwen,
alhier, aldaar, volgens het plan der schilders,
die in de sneeuw hun ezels openvouwen.

* * *

Odin waakt op de misdadigers in 't Noorden.
Moest ik, (bijvoorbeeld), u
in 't rijshout hier vermoorden,
stel u gerust, na duizend jaar
zouden wij weer, Marie,
gij als een visch verrijzen, ik als een otarie.

* * *

De liefde op het ijs, in pels en Mac-Farlan,
is de schoonste liefde die men droomen kan.
De passie is gaan liggen met den wind;
alles is uit en alles herbegint.

[p. 67]

III. Dialoog uit Heineke Vos.

I.

- Badelon!

- Mijn plicht is te luisteren.

- Ge weet niet wat een trein is?

- Ik ben ongeletterd.

- Stel u voor: een geheimzinnig iets, dat naar steenweg noch wegwijzer omziet en nooit verloren loopt.

- ...

- Een trein rolt over de aarde, blaast, fluit en steekt zijn lichten aan. Daar is de tunnel.

- De tunnel?

- De tunnel is een aanslag op het licht.

- Brrr...

- Men komt er heelhuids af.

- Ha...

- Kwestie van takt.

II.

- Badelon.

- Ja.

- Ik heb haar gezegd:‘...

- Ik ben geen biechtvader.

- Neen Badelon. Gelijk ge daar zit, in het half-

[p. 68]

duister en de gedroogde erwtjes uit hun peul bevrijdt, zijt ge een god-in-wording.

- Gelijk ge wilt.

- Ik heb haar dus gezegd: ‘Mejuffer, alvorens in het hart van mijn onderwerp te treden, acht ik het gewenscht, (teneinde verdere betwistingen te vermijden), aldus mij voegende naar de voorschriften der Cartesiaansche school, de termen van mijn betoog scherp en juist te omschrijven’.

- En zij loeg.

- Maar... hoe weet gij dat?

- Ik hoorde het tot op den zolder.

- Inderdaad: haar lach was als een wolkbreuk over mij.

III.

- Badelon, volgt ge mij?

- Al ware 't door een vuur.

- Zie, daar reden wij door de duisternis, en toen 't weer licht werd, was ze verdwenen.

- Aha.

- Ik ben bevreesd, Badelon.

- Ihi.

- Begrijpt ge niet?... Manslag of schaking.

- Verberg u hier onder de erwtjes en zwijg.

[p. 69]

IV.

- Badelon.

- Stil.

- Mijn hart weegt zwaar.

- Stil of ik verklap u.

- Ik vertelde zoo maar wat, ziet ge, tusschen twee haakjes.

- Laat de groote menschen met rust.

- 't Leven is zoo verdrietig anders.