't Fonteintje. Jaargang 3

[p. 29]

Reimond Herreman

De lokroep: I. Het Doel

Om 't Doel te zoeken hebben wij verlaten
de groene glooiing, die in 't welig dal
ons schutte, en waar wij spelend zaten
vóór uwe stem aanwaaide op het geschal

der wereld, op 't gejoel van zinnelooze
gedachten, tot een vuurwerk uitgespat,
waarvan toch enkle vonken bleven poozen,
verduizendkleurd, in 't oog van tranen zat.

Toen togen wij, mechanisch voortbewogen,
slaapwandelaars, uit 't dal op zoek
naar wat daar galmde en in onze oogen
gloeide als belofte en schroeide lijk een vloek.

[p. 30]

II. Romance in een zijstraatje.

Bloeiende vleesch, u zij dit lied,
krampende lied, gewijd.
Het was een uur zonder verdriet
met die meid.

Over de naakte schouders glom
't licht der kaarsen;
omdat ik dronk uit mijn laarzen
lachte ze 't bedde krom.

En ook mijn lach verdraaide scheef,
zoodat ik mijn tanden ter keel haar dreef:
het voorlaatste woord,
heb ik gehoord,
maar 't laatste bleef gesmoord.

[p. 31]

III. Vertwijfeling

Steeds van een schoonen droom vervuld,
van liefde en van een beter leven;
steeds in vertwijfeling gehuld,
onmachtig om toch voort te streven:

Zoo zijn al de uren dubbel zwaar
van wensch en machtelooze wenschen.
Gij riept: waar zijt ge God? en waar,
o menschen?

[p. 32]

IV. Nieuwe tocht.

Geen zenuw trekt in mijn vermoeid gelaat;
maar 'k voel een glimlach, als een blij ontfermen
over het leven dat mij nederslaat,
achter mijn ernst aan 't groeien, lijk het bermen
van groote tijden: Wij komen, gestaag;
geen val kan ons tot moedeloosheid bezeeren;
wij komen... Als een hunkerende vraag
dringt onze stap, en is niet meer te keeren.

V. Dankbaarheid

Als nieuw geloof: 't geloof aan een geloof
En op mijn armen kinders als groen loof.