't Fonteintje. Jaargang 2

[p. 113]

Reimond Herreman.
Verscheuring.

Liefde in den avond bij de vaart:
Dit zijn reeds uren van herdenken,
waar dorre dagen zich aan drenken
en een dof oog verbaasd op staart.
Maar hoe zou bij een wederzien
het ademhalen mij begeven.
_**_*
Weergekeerd van elke reize,
hoogmoed, smart en overdaad,
zonder god en zonder staat.
Rijst al schaamte als ik bepeize,
dat mijn oog nog opengaat
op de Lente en op de straat.
_**_*
Van God en van mijzelf verlaten,
tot niets bereid en toch verwaten,
nadert mij vrees - eenige tucht -,

[p. 114]

 

dat ik mijn leven zonder baat,

 

als nationale vlaggen laat

 

verwaaien in de lucht.