't Fonteintje. Jaargang 2

Joris Vriamont.
Sabbat.

Hoe! Hoe! ioe! Zoo hollen wild de hellewijven in rondedans op de hei waar de pikzwarte nacht over koepelt.

Hoe! Hoe! ioe! het brouwsel dat sist op den driepikkel, de onderrokken die bollen over het hoofd en de tanden die druipen uit het mondgat. Hoe! Hoe! ioe! voor den haviksneus en de kinnebak lijk mijn pantoffel.

Zóó trippen daar de houterige scharminkels en in de holle kassen schuiven hun oogen diagonaal.

[p. 89]

Ei! het sperma der dolgekittelde Adonissen, het goudtroebele sperma in doffe filters lijk waterige gloeilampen.

Hoor de maagden zingen in het moeras: uit de laaglanden klinkt het klaaglied van het Zaad, orgie-heimwee van het Princiep.

Hoe! Hoe! ioe! de bokkige stank der saters op het spoor van den vleeze gerocht, en die nu begeerig glariën tusschen het kruid.

Om hun hoofd de wijngaardranken waaraan, zwaar als uiers, de volle trossen wegen.

Als een enkel haarpijlken zoo fijnlang, de ooren die spitsen.

En de dreunende hoefslag der veld- en bosch-goden zonder tal, die komen aangerend alover de vlakte om aan den ritus deel te nemen.

Hoe! Hoe! ioe! de spokige ronding van een krolschen kater aan den einder.

Koperglimmend de bolle pens van den sabbatketel en solferig schijnsel van het blauwe vuur eronder.

[p. 90]

Schroeireuk spreiden in 't wild de bronstige faunen alom met hun gebrande steerten lijk slappe wiekjes.

Bedwelmend de damp van filtreerende nachtschaden, kardamien en vogelkers.

En altoos de zotte ommedans der feeksen op hupsche voeten en de diepe gleuf in het rag van hun bakkes.

En ook de razende bezemvaart in de lucht die zwart is als het gewelf van een hellekrocht.

En nog de wind die rammeit in de takken en de kikkers die kwaken in het veen.

Hoe! Hoe! ioe! een bijzondere vermelding voor de drie voorname duivels die het voorzitterschap van de geplogenheid aanvaardden en hierheen kwamen gevaren op een gespan met geitebokken. Hoe! Hoe! ioe! voor de zes duiveltjes van lager orde die mede tronen op een grasterp, schromelijk tekort schietend aan ceremonieele waardigheid

[p. 91]

want houdend onder mekaar onwelvoeglijke propoosten.

Hoe! Hoe! ioe! voor de tien heksenmeesters die zich lieten verontschuldigen, hebbend hun bijzijn toegezegd voor een ander geval dat plaats grijpt ievers wijd in het Noorden.

Hoe! Hoe! ioe! voor het elftal kabouters dat aangedragen komt met hoornen waar het gerstebier in schuimt dat werd gebrouwen voor driemaal zeven jaar.

En voor de oerkoningen die uit het dal van AEgypten zijn opgestaan en voor de Wijzen uit den Oosten die de beroering in de gesternten hebben bemerkt en waarvan het getal niet te ramen is.

Hoe! Hoe! ioe! voor alle gedrochten, kobolds en kentauren, weerwolven en myrmidonen, okkultisten, wichelaars en bietebauws, reuzen en nikkers; voor de jonge vrouwen die glimmen als fosforescenciën; voor al de Symbolen die vertegen-

[p. 92]

woordigd zijn, de Zeven Hoofdzonden, en, God-bewaar-me - hoe raken die hier verzeild? - voor de Vier Kardinale Deugden.

Maar onverheerschend toch is het aantal saters: een leger van hoorns.

Nog een paar boschuilen die uit hooge kruinen de verrichtingen volgen, mikken met één oog lijk een alchimist dat doet, wachtend naar het gebeuren in zijn retortkolf.

Zijn ze er nu allegaar?

Ewel, dan is het geval eigenlijk begonnen.

En de bliksem, die vermoedelijk dat oogenblik had afgewacht, heeft zijn serpentijnen in het ruim geslingerd en de donder heeft geschald als een cyklopenlach.

Toen is daar een groot geluid vernomen, een geloei zoo benauwelijk dat, van Oost tot West, heel het Kempenland ervan heeft geschrokken. Eerst een dof rommelen lijk als men een trom stemt even met de vingeren toetsend op de juiste

[p. 93]

plaats. Al de pastorale goden zijn op hun riet aan 't pijpen gegaan en honderd bombarden tegelijk hebben naar alle vier de windstreken den ritus verkondigd.

Lang daarna zullen de ooren nog tuiten van het lawijd dat dien nacht is opgegaan.

En in het land zullen dat jaar de miskramen niet te tellen zijn, noch de perijkelen die het vee overvallen.

Hoe! Hoe! ioe! voor de onnoemelijke plichtpleging, al te lubriek dan dat ik het wagen zou ze klakkeloos aan dit vel toe te vertrouwen.

Hoe! Hoe! ioe! voor de zeven saters die de zeven wijven hebben gevloerd.

Zeven wijven.
Zeven zonden.
Zeven toortsen.
Ioe! ioe! ioe!

Pauk!