't Fonteintje. Jaargang 2

Urbain van de Voorde.
Verzen.

I.

Uit barre diepten stralend opgestegen,
verdoemd van heilge hoogten neergesmakt,
naar 't effen heil der alledaagsche wegen
als éénge toevlucht heb ik bang gesnakt.

Bij heidensch opgaan in de' oude' aardschenzegen,
door alle leven 't leven fijn vertakt,
- wijl voor 't heelal mijn dagen nijdig zwegen
heb ik den lust siddrend om 't lijf gepakt!

[p. 87]

 

Doch in den ban der levens-kille tijden

 

sinds eeuwen drukkend op ons eng bestaan

 

moet 't vleesch in vloek van dood en zonde lijden;

 

en laatste hoop op de Aarde is laatste waan:

 

de vreugde-om-'t-leven van den laatsten heiden

 

moet in den angst van de Eeuwigheid vergaan.

II.

De stilte is zoo volstrekt, dat diep in 't ijl
heelal, mijn ziel het ruischen hoort der wellen
van 't verre licht, dat plengt in nacht nog heil
en 'k zie 't, daar 't duister gaat al dieper hellen,
den almen nacht ter kalme wacht de sterren stellen.
Het is me, daar 'k in droom eenzaam verwijl,
of 'k op azuren stroom het ruim doorzeil
en rillend naâr tot 's levens heilge kwellen.

De nacht is puur en blauw vol sterre' en staal -
Geen heugnis ging aan licht noch heil verloren,
geen droom... - Ik denk aan 't Licht primordiaal,

[p. 88]

 

dat doorheen aarde en stof streeft, ongeboren,

 

heel even thans in mijn liefs oog komt gloren,

 

maar 't verst geslacht omvangt in eeuwgen straal.