't Fonteintje. Jaargang 2

[p. 12]

Reimond Herreman.

Onrust.

Ten kruisweg, waar de winden samensnokken,
en elke weg mij steeds heeft weergevoerd,
stond ik voor zon of sterren wel vervoerd
en de armen tot twee wieken uitgerokken;

doch vòòr des levens winden zouden malen
mijn hart tot goddlijk brood voor de eeuwigheid,
doorvoer mij weer de menschelijke spijt,
dat ik de kim niet meer zou achterhalen.

En 'k ben de zwerver die geen land kan kiezen,
omdat de hoop hem allerwegen noodt:
hier voor wat vreugd, daar voor wat daaglijksch brood,
en 't al verliest, daar hij niets durft verliezen.

Hoe 't leven komt.

Gij zijt een wondere beminde, leven:
reeds jaren achtereen werd gij gesmaad,
om elke pijn in ons zwak hart gedreven,
wanneer uw klaar gelaat slechts opengaat.

[p. 13]

 

Dan staan wij bevend voor dat nieuw beginnen:

 

‘Was onze wrok den dood dan niet gewend,

 

dat - schoon bedrog - we ons zelf

 

weer gaan beminnen,

 

tot nogmaals 't hart zijn leeger leegte erkent?’

 

 

 

Zoo nukken wij; doch klaarder dan 't wijs-weten

 

gloeit toch de waarheid, die ons mild ontstelt:

 

dat elke wonde ons in 't rauw vleesch gereten,

 

het streepjen angst was, dat uw komst aftelt.

Eeuwige tocht.

Soms gaat de dag toe als het slot
op een verloren leven;
soms klaart nacht open of nu God
zich eindelijk zal geven.

Doch keert op duisternis de dag
met toch beminde zorgen;
en wordt der lichte nachten lach
verstard tegen den morgen:

Wij komen God. En wie u zocht
zal, als wie niet zocht, vinden:
ontbonden steeds in 't groot gewrocht,
zich steeds tot leven binden.