't Fonteintje. Jaargang 1

Reimond Herreman.
Moeder.

I.

Weemoed komt over mij en 'k zwijg,
alsof ik niets te zeggen had,
zoo dikwijls ik naar 't witte blad
om u te schrijven nijg.

[p. 121]

 

Want wat ik u tot nog beleed,

 

verborg mijn liefde, lijk het hout

 

den droom des bangen snijders houdt,

 

die nooit nog beelden sneed.

II.

De heilige Maria leidt
wie daaglijks met een wees-gegroet,
om zonden zwaar, licht boete doet,
ten hemel, zoo men zeit.

Mij hangt geen zonde of zorg meer aan
wanneer de dag wordt ingezet,
met van uw naam het kort gebed,
o moeder, zwaarbelaân.

III.

Toen gij ons ongeboren droegt
en om de pijnen tranen loegt,
was elke kramp u als een ruk
naar 't naderend geluk.

[p. 122]

IV.

Wij hebben u dan 't hart doorstoken,
wel zeventig maal zeven maal,
met onze jeugd van staal.
Doch onze jeugd is reeds gebroken,
als op uw liefde, aambeeld van leed,
ons hart nog wordt hersmeed.