't Fonteintje. Jaargang 1

[p. 113]

[Nummer 4]

Richard Minne.
Heineke Vos ab ovo.

't Was nog geen zeven maanden ten volle, of Madam Vos werd een wroeteling gewaar.

- ‘Het is er’ zuchtte ze. Men hielp haren lodderenden buik op het bed, alwaar hij zijn belofte volbracht. Cordule, de vroedvrouw, kwam nog in tijds om den boreling in de watte te draaien, terwijl de verbaasde vader al de schoven afzocht, in de hoop er pen en papier te ontdekken, en Lobedo, die 's Zaterdags 't vleesch uitdroeg, de stad werd ingezonden met het verbazende nieuws.

- ‘'t Is ne jongen’ . En hij bleef staan dubben met

[p. 114]

zijn hand op de klink. Maar men geloofde hem nergens; en hij kwam terug, zijn uitgerokken armen tegen het lijf geplakt:

- ‘Ze zeggen dat 't nie waar en is...’ Meneer Vos zat te zweeten boven een vel papier. Zijn pen bleef haperen en maakte een klad. Vóór hij het zelf wist stond hij buiten, in den helderen middag van December. Hij was blootshoofd en zijnen witten voorschoot vernestelde tusschen zijn beenen van 't danig loopen. Zijn zwager Melchior, die peetje moest zijn, kwam van tenden zijn koolmagazijn naar hem toegestapt:

- ‘k Zie al hoe laat dat 't is!’ Hij stampte met zijn kloefen en lachte zoo geweldig dat de honden begonnen te bassen.

- ‘Nondeku, nondeku!’ herhaalde hij gedurig. Hij liet zijn duiven op, en wilde de vlag uithangen.

- ‘Kom, we gaan der liever eenen op pakken’ zei Meneer Vos tot eigen matiging. Zij stapten in ‘Den Jongen Prins’ waar ze alle twee tegelijk de gebeurtenis begonnen te vertellen. De drie dochters, en Lionel, de zoon, kwamen van uit de keuken om te luisteren. Poensel, met zijn broodmand op den schouder, ging voorbij. Ze klopten hem binnen. De

[p. 115]

herberg liep vol als op een Zondag, en de stralende vader betaalde tweemaal wat hij moest. Het peetje trakteerde in den ‘Gouden Leeuw’, waar ze Pittery vonden, die in zeven haasten, met zijn kar naar Eekegem melkvarkens halen ging.

- ‘Ge zijt van god gezonden!’ riep Meneer Vos, en hij gaf den voerman een dubbelen soldaat, om zijn zuster Zalia mee te brengen die het meterschap op zich moest nemen.

Zalia zat reeds te wachten toen de twee mannen het achterplaatsje binnenzeilden. De familie stond opeengestampt rond de tafel, waar Cordule den eerewijn schonk. Dan stommelden ze allen achter elkander den donkeren trap op, met hun tastende voeten schoppend tegen iedere trede: nicht Amelie en haren man die altijd t' akkoord was, kozijn Vital met zijn glazen oog en zijn twee eigen huizen, Pulcherie waarvan niemand eigentlijk 't fijne wist, nonkel Serafien, zeven jaren dienst in den Oost, en tante Albertine met Adelberken, Romanietje en Constant tusschen de plooien van haren rok. De gebuurte en de kennissen volgden, weeral met kinders, sommigen met een hond. Men stond op de teenen om naar den boreling te kijken.

[p. 116]

Meneer Vos ging in den kelder om een extra.

- ‘Vijftien jaar oud!’ riep hij boven de gelukwenschen uit, en hij stak de flesschen in de hoogte. Kozijn Vital proefde een vingerhoedje en smaakte driemaal met de lippen, terwijl Melchior begon te zingen van

‘Jan Breydel zijne krachten
en vergeten wij nooit!’

Nicht Amelie haren man stopte zijn pijp, maar het peetje zond om sigaren met ringjes aan. Men speekelde op den grond en pletste op elkanders schouders. Pulcherie, die een gezonde maag bezat, werd voldaan met hesp en broodjes, en al de kinderen kregen ieder een reep sjokla. Sakkazijn, de poeldenier van twee huizen verder, kwam ‘ne keer zien of dat er geen belet en was?... Hij had in elk geval zijn instrument meegebracht: mee een onse plezier zijde meer gebaat dan mee nen g'heelen apetekerswinkel.’ De hoorn van een klarinet gaapte uit zijn toegeknoopte vest. De mannekens, die op den lavabo waren gekropen, zaten te kijken met oogen lijk vijffrankstukken en trommelden met hun schoenen op het meubel. De poeldenier speelde (een groot air uit den theater), totdat hij gekweld

[p. 117]

werd van den dorst. ‘'t Is lastig’, en hij veegde zijn voorhoofd af met een rooden zakdoek. Zwaaiend met de armen, botste Melchior van den eenen op den anderen, gelijk iemand die meester is en al de ruimte wil verslaan. Hij ging post vatten bij het venster, en als hij zag hoe gansch de stad, in haar breedte en lengte, daar onder hem lag, en hoe de zon in de ruiten, op den toren en in den hemel al dat gouden spektakel maakte, haalde hij zijn petekind van tusschen de doeken, en stak het omhoog, omhoog in dien overvloed van licht en edeldom,

- ‘'t Zal ne man worden, nondeku!’

- ‘Houd hem maar lang in de zonne: hij hêe 't noodig’ lachte kozijn Vital. Maar iedereen gevoelde dat het een groene lach was.

- ‘'t Zal ne man worden zegge'k’ Melchior nagelde op ieder woord. Hij sprak voor de eeuwigheid. En hij verslikte zich aan zijn rook.

Ze riepen al dooreen. En 't was tusschen dit lawaai dat, meteens, het kindeke begon te schreien. Schreien? Schreien? Melchior zwoer dat het gesproken had. Ze moesten allen hunnen buik vasthouden van 't lachen. Nonkel Serafien die al de wonderen van de wereld met eigen oogen had

[p. 118]

aanschouwd, zei dat zoo iets nog niet gebeurd was. De een na de andere ging over het bed liggen om den boreling van dichtbij te bekijken. Hij sliep, en de adem boorde een profijtig gaatje tusschen zijn gesloten lippen. Het ging regelmatig: fff... fff...

- ‘Ziedet! Ziedet! Nu spreekt hij tegen zijn eigen! 'k Heb het nondeku te goed gehoord!’

Nicht Amelie, die op de eerste rij stond, vertelde tot de vrouwen achter haar, dat ze toch ook iets gehoord had. En haar man vertelde 't voort.

- ‘'t Is belachelijk!’ 't Was kozijn Vital. Hij had een dochter, op haar vierde jaar, en die nog geen gebenedijd woord had uitgebracht.

- ‘'t Zijn allemaal geen misbakkene zulle!’ schreeuwde Melchior.

't Liep mis; en Zalia moest tusschen komen met wijwater:

- ‘Laat ons een gebed doen, menschen.’ Zij maakte een kruis en begon luidop te bidden. Kozijn Vital, die vrijdenker was, maakte van de gelegenheid gebruik, en zette zijn hoed op.

- ‘Laat hem gaan!’ beval Melchior.

Hij ging. En men bad. Men bad in den eersten, tweeden en derden persoon, enkelvoud en meervoud

[p. 119]

en haalde er al de heiligen bij van zeven uren in 't ronde. De mannen zwegen en stonden dwaas vóór zich te kijken. Ze wisten niet wat doen met al hun luidruchtigheid die nu overbodig scheen. Nonkel Serafien, die nog geen vijf maal in zijn leven een voet in de kerk had gezet, voelde zich ontroerd, en Melchior zag waarachtig zoo iets gelijk engels die door de kamer wandelden op hun bloote voeten. Het kindeke sprak, en de engels zongen. De moeder en de vader konden hun tranen niet weerhouden. De pastor ging voorbij. Men vertelde hem het geval. Hij bleef thalven de straat staan, kneep de oogen half-dicht en helde het hoofd een beetje naar achter, gelijk iemand die peinzen gaat. Zijn aangezicht was purper in de avondzon, en de glazen van zijnen bril weerspiegelden gansch de stad.

- ‘Zeker, zeker, er waren wonderlijke gevallen... Zij deden zich nochtans meestal vóór bij zéér godvruchtige huisgezinnen... De Heilige Dominika bijvoorbeeld, die ter wereld kwam met een zilveren ster op het voorhoofd. Er waren er wel meer. Maar men moest niet te rap besluiten, en de zaak grondig onderzoeken...’

Hij zweeg.

[p. 120]

Melchior en Zalia stonden beteuterd naar dien geleerden mond te zien.

- ‘...En... gij hebt het duidelijk gehoord?...’

- ‘Mijn ziele ja'k, meneere de paster!’ En het peetje sloeg de handen in elkaar als voor een weddingschap.

- ‘... Het sprak, zegt ge?...’

- ‘Gelijk gij en ik!’

- ‘We zullen zien’ zei de eerwaardige, kalm.

Als zij boven kwamen lag het kindeke te kermen: langs weerskanten van zijn affel bobbelde een rood gezwel, dik als een duivenei.