't Fonteintje. Jaargang 1

Richard Minne.

Villegiatuur.

Het is een oud hotel. Men rust er met de dieren.
En in het guldenboek, verlucht met Elzevieren,

blijft nog de roem van menig vreemdeling bewaard
die wederkwam van oostelijke bedevaart.

Het is een oud hotel. 's Avonds na de partij
kwamen de jagers saam, en dronken bij 't gewei

der herten; wijl de knape' en honden tot belooning,
ter warme schuur het voedsel vonden en de woning.

[p. 85]

 

Het is een oud hotel. De trouwbreuk en de blaam,

 

een nacht zochten er rust onder geleenden naam.

 

 

 

- Een ruischhoorn is dit huis,

 

sprak iemand,... en muziek.

 

En een toerist keek naar zijn buurman voor repliek.

 

 

 

Het is een kalme heer die wollen wanten draagt,

 

en in rustige waterkens op kleinvisch jaagt

 

 

 

en tijdverdrijf. Hij heeft geen woorden bij de vleet.

 

Hij denkt: Die erwtjes zijn als boter. Zwijgt. En eet.

 

 

 

En hij bestelt een toemaat van verjaarden wijn.

 

Ik meen, lacht hij, dat elk daarover 't ééns kan zijn!

 

 

 

Het is een oud hotel. Het regent aan de ruiten.

 

De gasten spreken niet. Men zou de oogen wel sluiten,

 

 

 

de handen en den geest, en ware daar de maagd:

 

zacht als de lampe die men door den schemer draagt.

 

 

 

De voerman, die zijn paard uitspant onder de blaren,

 

wenscht haar den goeden dag,

 

vertelt haar zijn ervaren,

 

 

[p. 86]

 

in zeven woorden. Elken noen komt hij terug,

 

al steekt het flerecijn hem messen in den rug.

 

 

 

Net als de aanhoudende notarisklerk: Een heer

 

bijna. Hij groet de dochter en zit zwijgend neer.

 

 

 

Moest zijne moeder er nog zijn: Zij schudde 't hoofd:

 

- Romijn, ge zult een trouwer zijn, God zij geloofd..

 

 

 

Het is een oud hotel. Het regent aan de ruiten.

 

De wereld is zoo droef. Laat ons twee oogen sluiten.

De amazone.

DE avond komt in de straten. Aan al de verdiepen, worden stilaan de ramen verlicht met de klaarte van een lamp. Het alaam terzijde geworpen, is ieder man een begeerte die gejaagd naar huis toestapt. Achter ieder venster gloort nu de naaktheid van een vrouw. En de man die den ganschen dag werktuigen hanteerde, is werktuig. Hij gaat tot de vrouw. De avond is het domein der vrouw. Haar wezen is als het wezen der phosphorescensiën: het glimt in den nacht. Het glimt en bevangt in alle tonen, van de hoogste tot de laagste. Het glimt en bevangt achter de roode gordijntjes

[p. 87]

der betalende huizen, en in de kraaknette lakens van het echtelijk bed. Wat wilt ge! Elkeen is niet tot Franciskaan geboren, en men mag de beslommeringen wel eens vergeten! Laten wij nu dus de intellectualiteit aan de deur der slaapkamer af, gelijk onze sloefen. Eerlijk gesproken jongens, we zien er maar arm uit, zóó van top tot teen uitgekleed. Ik bedoel niet de lichamelijke armoede van den manin-zijn-hemd, (dat staat beneden alles), maar zijn wezenlijke psychische armoede tegenover de naakte vrouw. Moest één van u zich op dit oogenblik de vraag stellen: ‘en dan?’ ik ben overtuigd dat hij instinctief weer naar zijn kousen grabbelt. Want dàt is juist van den man: dat hij niet meer dezelfde is wanneer hem de versiering der broekspijpen ontbreekt.

De vrouw blijft de vrouw. Zij is de rechte lijn. En morgen zal zij met de buurvrouw over de bed-gebeurtenissen klappen, tusschen twee teugjes koffie. Doe het haar eens na. Neen, want gij denkt er zelf niet aan die gebeurtenissen in het kader van uwe intellectualiteit te plaatsen. Gij leeft met sprongen, van het boek in het bed en vice-versa. Gij hebt de teugels verloren. De amazone komt.

[p. 88]

Tovaritsj wereldburger.

Nu rijdt ge misschien, Tovaritsj, met uw tweespan door den vroegen morgen. Het land ligt nog in mist. En ergens boven uw hoofd hangt een leeuwerik die niet zwijgt. Gij tjokt aan uwe pijp en denkt aan God. Het is een lange weg, en de paardjes verrichten zwaren arbeid om met hun last door het rulle zand vooruit te komen. Een haan kraait, ver, heel ver, aan 't uiteinde van het distrikt. Gij kijkt onwillekeurig op. Tusschen den wegtrekkenden mist: tarwe en boekweit, boekweit en tarwe. En gij rijdt door die heerlijkheid. Zoo rijdt ge menigvuldige jaren reeds, nietwaar? Al die jaren zongt ge trage liedjes evenals nu, en joegt ge met een twijg de horzels van uw paardjes weg. Het is een zonderling ding de tijd. En er gebeurt nog al iets in een menschenleven.

Een boer komt u tegemoet, en gij blijft een schoftje staan. De boer is soldaat geweest, en heeft zijn linkerarm niet weer naar huis meegebracht. - Het was een vervloekte tijd, Tovaritsj... Maar nu deelt de Rechtvaardigheid de lakens uit. En gij moet er bij zijn... - Goeden morgen... - Goeden morgen...

[p. 89]

Gij rijdt door de tarwe en de boekweit. En heel hoog in de blauwe lucht zingt de leeuwerik. Gij tjokt aan uwe pijp en denkt aan de menschen. Daar is uw gebuur: Iwan Iwanowitsj. Hij bezit de vruchtbaarste landstrook uit het dorp, en hij staat op goeden voet met de heeren uit Moskou. Iwan Iwanowitsj en gij zijt water en vuur. Weet men wel altijd waarom men iemand vijandig is? Men spreekt een andere taal, men kijkt met andere oogen, men hoort met andere ooren. Zelfs wanneer men elkander bedondert en bevloekt is er geen duivel die er wijs uit raakt. De leelijke woorden begrijpen elkander niet. Maar Iwan Iwanowitsj is een rekel! Dat is nu eenmaal zóó. Iwan Iwanowitsj is de éénige niet die geen plaats vindt in uw hart. Want uw hart is geen schuur waar ge de schooiers en de schunnigen asiel verleent. Tovaritsj, gij denkt: ‘De wereld moet wel zeer groot zijn om plaats te schenken aan al die vreemde dingen die een mensch soms bekruipen; goede en kwade. Elkeen heeft de zijne. En in de hoofdstad loopen er meer menschen in ééne straat dan er halmen staan op dit veld. Al die menschen hebben hunne miserie. God heeft daar de troost en de liefde gebracht. Die is veel grooter dan de

[p. 90]

wereld. Veel grooter. Zonder de liefde schrompelt de wereld ineen. Vier dagen doordraven, zonder nachtrust, en dan vind ik daar misschien diezelfde liefde weer. Maar zou er daar ook geen mensch loopen, - ver van de tarwe en de boekweit, - die water en vuur is met Iwan Iwanowitsj, zijn naasten buurman? Ha die twee! Maar dat gaat mij niet aan. Ze moeten maar zelf hun zaken regelen. Ze moeten niet te dichtbij komen, en rust laten waar rust is. Het is zóó dat men de wereld moet verstaan. Dan komt Jezus van zelf’