't Fonteintje. Jaargang 1

Urbain van de Voorde.
Vier sonnetten.

I.

Wat heil, ver lief, in uw geest en mijn geest
heeft 't gloren van dien avond nagelaten
dat alle zorg ons droom nu draagt, gelaten,
ten naglans van dit verre stralenfeest?
Alles wat ooit de ziel in Schoonheid leest
aan hoog geloof ter schaûw van twijfle' en haten
is 't onbewust niet ons geluk geweest
toen we ons langs 't bosch in 't avondgoud verlaatten?
Dies nu in 't heengaan van ons scheemrend heil
de kalme wellust van dien verren zegen
die sterkend nog ons hopen voedt, een wijl,
tot weer ons droom tot waarheid zij gedegen:
Ons laai' ten troost de ziel dier glorie tegen
dat gij ze aanbidt, - wijl ik haar diepten peil.

[p. 82]

II.

De deemstring sluit de needre vensterluiken
in donkre woonsteên op veel klagens toe....
- Dit leven is zoo zwak, gaat moedloos duiken
te zijge' in peis en rust, en weet niet hoe....

Er droomen maagden tusschen rozenstruiken;
Gemoed en geest zijn loom-pervers en moe....
- Erbarm u, God, der menschen droef gedoe
en aller denken, dat uw diepten fnuiken:

Tot weer ons ziel hervat haar gouden reis
- een herfstblad u-waarts over 't graf gedragen,
zij simple Deemoed, God, uw éénige eisch
ons, schaamle kindren, door uw stilt geslagen
in de' angst der Aard,

waar slechts we in de ééuwge Vragen

nog droomen van verloren Paradijs.

III.

Onder mijn dagen heeft uw vleesch gewoond,
louter geboren uit mijn zeldzaamst voelen,

[p. 83]

 

in nacht waar grensloos stijgen in mij troond'

 

en 'k alle sterren zag om mij krioelen.

 

 

 

Gij eenig vleesch dat ik nooit heb gehoond,

 

dewijl gij 't Werk zijt van Gods reinst bedoelen,

 

mijn heilge Liefde in deze onze aardsche poelen

 

hebt ge ééns met heil en alle licht gekroond.

 

 

 

Wijl 'k bleef in u niet stil en trouw gelooven,

 

glanst gij nu ver in eigen ziels-domein

 

waar 't Lied van toen, mijn Lied, u puur blijft loven

 

Of 'k u thans uren zoek, na uren pijn,

 

'k weet: nà deze uren zullen uren zijn

 

met niets van u, tot velt mij 't groot verdooven!....

IV.

Geen dag waar 't Zijn niet om vervulling bad!
Begeerte oersterk, regeert den gang van 't leven.
Onsterflijk daarzijn is der ziel gegeven
die iets kalm-eeuwigs aan de schepping had.
Der massa's bronst die blaakt in ieder stad,
der dorpen stille kracht voel'k door mij streven;

[p. 84]

 

in mij rumoer van kamp en lust blijft beven

 

waarmee elk volk zijn scheemring tegentrad.

 

Het was één Wil, één koud-onwrikbaar zelfde,

 

die dolf het graf en heemle' erover welfde

 

en zoet het lijf schiep dat ons nakroost baart,

 

dat elk 't bevrucht, vóór 't leven 't Al indachtig,

 

met aller menschheid doelbewustzijn machtig:

 

wijl in verste eeuwe' ons Zaad nog kiemt in de Aard.