't Fonteintje. Jaargang 1

[p. 48]

Reimond Herreman.
Van achter de koe uit.

I.

Ik, bij koeien grootgebracht,
droomde wakker elken nacht
van paleizen met prinsessen,
die om prijs hun gouden tressen
voor mijn weiger aangezicht
deden wiegelen van licht.
Had ik één er uitverkoren,
moest zij gauw mijn mismoed hooren,
dat ik al haar moeskens moe,
weer verlangde naar mijn koe.

II.

Wijl mijn moeder brood ging beedlen,
zat ik (in mijn droom) te veedlen,
(zonder vedel, zonder woord),
voor prinsessen, die bekoord
mij hun hand en schatten boden.
En toen moeder met een brood en

[p. 49]

 

wat gedroogden schellevisch

 

dekte tot een koningsdisch,

 

zag ik haar een traan wegvagen

 

om de ineens nu rijke dagen.

III.

's Avonds toen de vogels vlogen
naar hun nesten, en mij de oogen
wijder trok de duisternis,
kwamen vogels ook ter nis
van mijn oogen neergestreken.
't Gouden stof van wondre streken
glansde nog aan meenge pen;
zoodat ik de wereld ken
lijk al wie houdt opgeborgen
't licht van bovenaardsche zorgen.

IV.

Donker sta ik te overwegen
't leven, en van mij gaan wegen
naar verlichte plekken uit.
Doch ik kom tot geen besluit

[p. 50]

 

om een plek tot doel te kiezen,

 

waarvoor 'k de andre wil verliezen

 

- zoo verlangde ik meenge vrouw

 

maar geen enkle bleef ik trouw. -

 

Zal ik staren steeds, in 't donker,

 

naar wat eeuwigheidsgeflonker?

V.

Rook, die kronkelt naar den wind:
Zoo heb ik mijzelf bemind,
dat ik wankelde onder grillen.
Konden eens mijn driften stillen,
'k zou dan als een heilge staan,
die, met zonden wel belaan,
en op wien de vogels morsen,
toch den hemel tracht te torsen.