't Fonteintje. Jaargang 1

[p. 42]

Urbain van de Voorde.

I.

Na jaren zijt gij mij nog één dof leed
om 't droef verholene en het onbekende
van wat uw leven mij in liefde deed -
Gij gaaft kort heil me in 't rythme van uw lenden
en borgt me uw heiligste in uw deugd en kleed.
- Geschenk van 't leven

dat me aan dood ontwende;

doel van mijn vleesch dat koud mijn leven mende,
gij blijft mij droef als al wat nooit ik weet:

- droef als de gang van 't dag- en nachtgebeuren
waar dood en leven ter vervulling gaan
zonder toch ooit het floers van 't Al te scheuren;
droef als deze aard, waar ons bij spel en waan
alles blijft vreemd in ziel en vorm en kleuren
en niets gemeen dan koud en lêeg bestaan.

II.

Heelal, dat zwijgend donkre raadslen torst,
wat maakt uw oog zoo púur van gouden droomen?
Gij, sinds altoos met bloed en slijk bemorst
van sterre' en volkren die steeds gaan en komen!

[p. 43]

 

Gij hebt naar Licht en Heil onleschbren dorst -

 

't grauw spoor des doods

 

wascht ge af in de aetherstroomen

 

die eindeloos uw eindloosheid omzoomen...

 

En éen met God zijt ge aller Rijk en Vorst.

 

 

 

Gij straalt in duister en licht van dag en nachten;

 

om u is bede en vloek aller geslachten.

 

- Maar trots en ootmoed zijn u eenerlei...

 

 

 

In u geen echo van den val der wanen -

 

Gij blijft omruischt van 't spel van sterrenbanen,

 

woudenmuziek en 't dondren van 't getij!

III.

Gelaten over de Aard zijgt droeve vreê,
wijl stom de nacht de toorts uitdooft der boomen...
- Uit ouden chaos, volken hel gekomen,
vergaan als schepen op omnachte zee.

Van rijk tot rijk gaat nauwlijks heugnis mee
van groot verval aan oertijds verste zoomen.
Soms heeft een machtwoord massa's opgenomen
en diep geslingerd in een kolk van wee.

[p. 44]

 

Nu staan de volkre' in kampensmoede scharen;

 

duizenden broeders blonk 't laatste avondrood...

 

Velen, bezield, beiden 't nieuw openbaren

 

van iets heel heiligs dat sinds eeuwen vlood.

 

 

 

- God glimlacht flauw op die verleên vergaren

 

en doen als schaamle popjes voor den dood...

IV.

Wat gouden rook uit needre schouwen
stijgt, zwijmend-ijl, in lucht van vreê!
de dake' als handen vroom gevouwen
in de' avond sture' een stille beê.

Gedwee gaat rusten alle leven.
Een enkle late vogelvlucht
een poos op moede vlerk blijft zweven
en zijgt in de' avond als een zucht.

O kostbaar heil van diep-gerustzijn
bij al wat niet zijn oorsprong kent,
gelukkig in het niet-bewust-zijn
van hooger afkomst diepe ellend.

[p. 45]

 

Alleen ons ziel vol zonde en logen

 

gaat bibbrend zweven naar den boord,

 

o Heer, van uw ver-lichtende oogen

 

wier heimlijkheid haar angst begloort.

 

 

 

Want ons alleen uit heel uw Eden

 

liet gij die spijs van zeem en gal:

 

't besef van vroeger heerlijkheden

 

in 't weten van ons zondenval.

 

 

 

Doch geef ons in onze' aardschen rouwe

 

als weldaad hoog den stillen moed

 

van zonder vrees den dood te aanschouwen

 

en zonder traan ons leeg gemoed...