Excelsior. Jaargang 1

[p. 136]

Gij hebt mijn hart gevangen.

Gij hebt, o God, mijn hart gevangen;
Uw duifken is 't voortaan; een band
Om zijnen hals hebt gij gehangen:
Nu mag het vliegen..... aan uw hand!
Och, losse uw snoer niet! houd de lijn
Voor eeuwig vast in waaksche handen,
Al wringt uw diertje om vrij te zijn
En weg van U, in vreemde landen.

Het ziet - Ge weet het! - naar uw strikken
Zoo noo zijn halsje soms geplooid;
't Wil gulzig gaan op korrels pikken
Door úwe vingren niet gestrooid.
Het beste van uw voorraad, laf
En smaakloos smaakt het dan, en 't koren
Uit uwe schuur lijkt ijdel kaf
Bij 't graan gerijpt op ander voren.

Wanneer 't in grenzelooze lochten
Zijn vrije zusters ziet gezwind
De vlerken slaan tot verre tochten
En varen mee met elken wind,
Zoo hoog en wijd als hen haar wensch
En kloeke schachten kunnen dragen,
Dan is 't U moe, en rukt de trens
Om vrij hen achterna te jagen.

Doch toom het in, en laat het spartelen,
Al valt een pluimpje of twee daarbij.
Geen medelij bij 't angstig martelen
Als om nog, zonder medelij,
Uw lintje toe te halen. - Heer,
Uw duifje kiest alle oogenblikken
- Veeleer dan ooit 't ontvliegen weer -
Te sterven in uw liefdestrikken.

P. Valerius Mahy, O.F.M.