Excelsior. Jaargang 1

Lente-Brieven.

29 Maart.

O Karel, hoe was deze morgen zóó schoon! Het stille, roode licht van nieuwen dag ging op boven de stad die nog dommelig lag, in goud-neveligen wasem met het grillig lijnen-spel harer deinende daken. Als alle morgenden sloeg een schril hanen-gekraai op uit de tuinen, maar het verstoorde niet de stilte die zoo goedig en mild zweefde in de Zondaagsche lucht. De musschen kwetterden in dakgoten en boomen, en de merel zat op de nok van een huis gezapig te luisteren naar de zilveren klaarheid van zijn eigen stem, in den wijd-dagenden laai-glans van het Oosten.

Klokken werden wakker in hunne torens, en de zware gonzing van hun bronzen geluid droeg heinde en ver in luchtig gegalm. Hoog boven dit alles, bleef de groote rust van dezen gewijden dag onaangeroerd hangen...

De zon brak door met een zot geweld van licht, in een gouden vlucht van stralen. De klaarte gleed met geruischloos gejubel door mijn raam langsheen de wanden mijner kamer, en teekende daarop zoo schitterend-hel het kant-fijn bloemenweefsel van het raamgordijn.

Ik drukte dol als een kind mijn lippen tegen de ruit, en dronk met wellust den zoen van de zonne die rees, rees in koninklijke glorie naar de zuivere blauwheid van haar lucht-paleis. Mijn vriend, na zoovele dagen van wolken-grauwte en buigehuil, nu mogen staan in de aaiende streeling van haar licht, dat de Lente kwam inluiden!

Voorwaar, dit was het uur der Lente.

[p. 93]

De zonne rees gelijk een groote, witte vlam van vreugde midden een purpering van wolken, achter de reuzig-donkere gestalte van het belfort.

Het belfort lengde ginder ver zijn geweldigen lijnen-bouw uit, boven de glooiing van glinsterende daken.

Golven van vuur gulpten door zijne galm-gaten, en de stralen flitsten uit zijn gulden weerhaan die roerloos stond op de wind-stilte.

En plots, alsof de aanraking van het scheppende licht hun eene ziel had ingestort, kwamen de beiaard-klokken in blijde beroering, en hun lied regende over de stad in een spettering dan klanken.

Het belfort met zijne steenen flanken baadde in een gloed van goud, en zijn forsche zang, zoo warm ontweld aan den mond der zonne, was als dronken van lente-drift die joeg in koortsige vreugde door zijn rillenden stroom van akkoorden. Dit was het uur van ontwaking.

Dit was het uur der Lente dat beierde boven de stad, en allen hebben het vernomen, en als het lied was uitgestorven op het luisteren der luchten, bimbamde het weer in gindsche kerk met haar rozig-vlammende ruiten. En het zwaar en plechtig gezinder was als een traag-psalmend dank-gelui tot den Heer, die boven de wintersche visioenen van dood en lijden, een nieuwen lente-dageraad gouden liet.

Vreugde lag op alle daken in een tinteling van licht, en als een kind zoo blij en vol betrouwen deed de schepping hare morgen-bede tot den Vader die zóó mild is.

Willem.

1 April.

De Lente is in aantocht... Uw laatste brief, lieve Willem, is me met zoet klingelend klokken-spel die mare komen brengen.

En nu juicht de echo daarvan nog aldoor in mijn ziele, terwijl ik naar de oneindigheid der veld-luchten mijn lente-droomen laat opwieken gelijk eene bende witte duiven.

Zie toch hoe de hagen hun zwarte naaktheid gepint hebben met duizenden spikkelingskens schuchter-roze en groen, die allerwegen uitkruipen en uitbarsten in een grooten, ontembaren drang naar het leven.

En de kappe des hemels spant zóó blauw, en uren ver diept de gezichteinder met de violet-wazige kronkellijn der wouden, in den gouden val van het licht.

In zacht gestreel waait een windeken uit over het land, en de takken der boomen gaan en roeren er van in een stil gewieg, gestadig heen en weer. Nog en hebben zij geene bladerkens om lustig te suizelen, en tot mekaar te fluisteren in den avond gelijk verliefden met neigende hoofden...

Doch, wat al zwellende scheutjes en loover-knopjes spruiten en springen er niet los in hunne rilde twijgen-webbe, waar het sijsje zijn schel vooisje zit uit te spinnen, en het huppelen en rollen doet in driftige asem-trekken!

Daar buitelen reeds een paar vlinders door de weide, waar meisjes met beenen rood als kolleblommen dartelen komen bij de zilverende beek. De heldere joel-galm hunner stemmen hangt rustig in de zon-laaie lucht.

En dit nu, is het avonduur waarin de paarse dagklaarten lijzig dood gaan. Een blauwe nevel omwaast het verre woud dat golft langs de kim. En overal in een wonder geheim van donkerte, lijnen de boomen hunne grillige vormen af tegen den wijden achtergrond van gulden licht in het Westen. De koelte doet af en toe lange rillingen loopen door hunne kruinen, waar een late glans van goud verkruipt. Hooger op, blauwt de hemel met hei-reine diepten waarin de eerste zilver-lach eener ster trillen komt.

En alle dingen nu schijnen hunnen adem op te houden in een diepzinnig zwijgen. Soms druppelt door die groote stilte het droomerig lang-gerekt geluid van een merel als de zucht van een hart vol verlangen...

Mijn vriend, dit is het uur zoo vol zegening en vrede, waarin wij met stille verrukkingen beluisteren hoe daar een zindering van teer-zoete akkoorden vaart

[p. 94]

door onze ziel, als ware zij een broos snaartuig dat de lente-avond met bloode vingers bespeelt.

En is het niet of nu door de nevelende landėn de witte gestalte waren gaat van den Heer, met handen die het ál benedijden?

Goede nacht, Willem.

Karel.

('t Vervolgt)

Cecil Grace.