Evangelische Gezangen, om nevens het Boek der Psalmen bij den openbaren godsdienst in de Nederlandsche Hervormde Gemeenten gebruikt te worden

CLXVI. Op den winter.

1.

God wenkt, daar storten regenvloeden

Op veld en akker daaglijks neêr;

De storm, de stroomen in hun woeden,

De droeve nevel meldt zijn eer.

De zon, ons zijdlings en van verren
In 't kortst der dagen, maan en sterren

Bij heldren, langen winternacht,

De zeên, ontweldigd aan haar kluister,
Verkondigen des Scheppers luister,

Verheffen zijne liefd' en magt.

[p. 301]

 

2.

 

Hij riep de zon en sprak: keer weder

 

Te rug op uwe wijde baan!

 

Zij ging, zonk daaglijks vroeger neder,

 

En lacht' ons halfrond schaars meer aan.

 

Hij riep de winden, en zij brulden;

 

De sneeuwwolk, en haar vlokken vulden

 

Den grond, en jaagden rustloos bij.

 

Hij sprak: gij stroomen stolt! zij stolden,

 

Gij meiren woedt! en ijlings rolden

 

Hun golven, ijlings bruisten zij.

 

 

 

3.

 

Vna haren arbeid, rust onz' aarde,

 

Zij sluimert, door Gods hand bedekt,

 

Opdat zij nieuwe kracht vergaârde,

 

Tot dat de lent' op nieuw haar wekt:

 

De landman heeft het late koren

 

Vertrouwd aan haar geploegde voren,

 

De Schepper waakt ook over 't graan;

 

Dood ligt het daar, de zon zal 't leven

 

Bij haar terugkomst wedergeven,

 

En bloeijend zal 't op d'akker staan.

 

 

 

4.

 

Zoo zinken wij in 't eind ook mede,

 

Vermoeid en afgemat, in d' aard,

 

En sluimren daar in stillen vrede,

 

Door Hem, die nimmer slaapt, bewaard.

 

Opdat ons stof herrijz' in waarde,

 

Geeft Hij het afgeteld aan d' aarde,

 

En eischt het eens van d' aard weêr af:

 

Zijn eeuwge lentedag zal komen,

 

Dan, dan verlaten zijne vromen

 

Vol nieuwe levenskracht het graf.

[p. 302]

 

5.

 

O dag des levens, dag der weelde!

 

Hoe wenscht mijn hart uw heil nabij!

 

Verrijsniszon! wier hoop mij streelde,

 

Wanneer zult g' opgaan over mij?

 

'k Moet eerst verrotting nog aanschouwen,

 

't Verganklijk' eerst aan 't stof vertrouwen,

 

Het zaad moet sterven, eer 't ontspruit:

 

Zou ik, een Christen, 't sterven vreezen?

 

Neen! welkom, zalig zal 't mij wezen,

 

Het loopt in eeuwig leven uit!