Evangelische Gezangen, om nevens het Boek der Psalmen bij den openbaren godsdienst in de Nederlandsche Hervormde Gemeenten gebruikt te worden

[p. 59]

XXXI. Onze bestemming.

1.

O sterveling! gevoel uw waarde,

Wat u in 't stof nog vleit,

Uw hart is veel te groot voor d'aarde,

Gij leeft voor d'eeuwigheid:

De tijd, die alles weg doet zinken,

Bepaalt uw grootheid niet;

Gij ziet voor uw volmaking blinken

Een eindeloos verschiet.

2.

Zoudt g'om een wuft geluk hier slaven,

Dat bij 't genot reeds vliedt,

En met een handvol stofs begraven

Wat eeuwig' aanwinst biedt?

Uw hart, dat eindloos blijft begeeren,

Is niet bestemd voor schijn;

Uw grootsche taak is hier te leeren

Aan God gelijk ze zijn.

3.

Daartoe wordt g', onder smart en strijden,

Gevormd en opgevoed;

Daartoe vergoot, bij 't vreeslijkst lijden,

Uw Heiland eens zijn bloed;

Daartoe roept God en sterkt u tevens

Door d'Evangelieblaân.

Daartoe biedt Hij den Geest des levens,

U als uw Vader aan.

[p. 60]

 

4.

 

Dit aanzijn zal u ras begeven,

 

O mensch! gebruik het wijs;

 

Het heeft, verknocht aan 't volgend leven,

 

Een' eindeloozen prijs:

 

De kleinst' ontwikkling houdt haar waarde,

 

Wat ooit de tijd verstoort;

 

Maar 't zaad, dat hier verstikt in d'aarde,

 

Brengt nimmer vruchten voort.

 

 

 

5.

 

Het stof moog met den wind verwaaijen,

 

Tot vroeger stof vergaârd;

 

De mensch zal eenmaal zeker maaijen,

 

Wat hij hier zaaid' op aard:

 

Hier hangen van geringe schreden

 

Vaak deugd en ondeugd af,

 

Van oogenblikken eeuwigheden

 

Aan gindsche zij' van 't graf.

 

 

 

6.

 

Och! dat wij nimmermeer vergeten,

 

Als ons de zonde vleit,

 

Hoe zij der rest van ons geweten

 

Haar doodlijk striknet spreidt,

 

Hoe diep wij van 't geluk vervielen,

 

Hoe duur wij zijn verlost,

 

En wat de redding onzer zielen

 

Aan Jezus heeft gekost.

 

 

 

7.

 

O Gij, aan wien wij deugd en leven

 

En alles zijn verpligt,

 

Getrouwe Heiland! leer des streven

 

Naar 't rijk door U gesticht;

[p. 61]

 

Dat wij den prijs der menschheid voelen,

 

Zoo hoog door U vereerd,

 

En altijd dat geluk bedoelen,

 

Dat d'eeuwigheid vermeêrt.

 

 

 

8.

 

Dan zal ons hart het stof verachten,

 

Dat dwazen aan zich boeit,

 

En naar de zalig' oorden smachten,

 

Waar 't heil gedurig groeit;

 

Dan zullen w', onder 't aardsch gewemel,

 

Op d'aangewezen baan

 

Voorspoedig rijpen voor den hemel,

 

En dien eens binnengaan.