Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 3

[p. 150]

THEUN DE VRIES. * 1903. Friesche Sagen (1925) - Bijschriften bij Hans Holbein's Doodendans (1926) - Terugkeer (verzen 1927) - De Vervreemding (verzen 1928). Mettertijd te verschijnen: Koningssage (roman). Bijdragen in: De Gids, De Stem, Elsevier's, De Vrije Bladen.

[p. 151]

Theun de Vries:

Schemer

DIT zwijgend water draagt den avondschemer
van laatste wereldnachten. 't Aarzlend licht
besterft in gulden oogen van den dag
veeg en omfloerst. Geen vorm die langer stand houdt.
Reeds dreven tuinen in de verte heen.
Bloemen waar eens een vurig hart in vlamde
verwelken en hun geur wordt mist en schaduw;
de zachte gloed der wolken pulver, asch.
Gestalten sterven weerloos onder 't gaan.
Alles ontvloeit naar 's duisters open monding.

Ook de' echo van het hart roept traag en trager...

Droom ík nog, hier....?

Theun de Vries:
Westersche nacht

DE blauwe nachtwind ritselt aan - vanwaar? -
en gaat verloren op geheime paden.
Gedrenkt in maanvuur en van geuren zwaar
stort de' aarde wasdom uit in duizend zaden.
De roep der bronnen zwelt. Een warme regen
valt suizelend. Ik proef de' aanwezigheid
van bloei en kracht over de' omfloerste wegen.
En nergens meer de schrik der eenzaamheid. -

[p. 152]

Theun de Vries:
Schrik

EINDIGT dit niet: de lichtelooze lichten -
elk raam versteenend tot een grimmig oog
in huizen als verdonkerde' aangezichten....?

Hier waar men stervend paart en wordt geboren
tusschen de levend dooden is geen heil -
o God en U kan ik niet toebehooren -

Weerklanken galmen door de doodenstad;
zwaarmoediger kreunen de regennachten
en toortsen dooven flikkerend en mat.

... En wéér meet ik mijn korte woeste trachten,
geluk en razernij, wellust en nood,
de veege hoop, het onbezonnen leven,
en steeds: den onvermijdelijken dood -

o God moet ik mij dan gewonnen geven -?