Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 3

[p. 131]

A.W. Grauls:

In den tuin

DE rozen rood-karmijn
en geel en wit als porselein,
ze staan te geuren in de zon
als in een Perzisch reukflacon.

Mijn vrouw,
zij doet wat handwerk,
zij maakt een spinfijn kantwerk,
zij draagt een maangeel kleed.

Mijn kind zit in zijn stoeltje,
het rammelt met zijn klater,
het babbelt als beekwater.
Het weet geen toekomst, geen verleden,
alleen dit blijde, zonnig heden.

De hemel is een blauwe vlam.
Ik lees een boek van Francis Jammes.
Een lach, een traan in mijn gemoed
en 't leven wordt zeer schoon en goed.

[p. 132]

Croquis van Jan Cockx
A.W. GRAULS, * 1889. Verschenen werken: Oostersche Lyriek (1919) - Zonnestralen (1921) - Herfstalbum (1922) - Het Jonge Vlaanderen: Bloemlezing uit het werk der Jongere Vlaamsche Dichters (1923) - Het Roode Raam (1925) - De Blauwe Vaas (1927). Bijdragen in De Vlaamsche Gids, De Akker, Het Overzicht, Vlaamsche Arbeid, Nederland, Het Getij, De Vrije Bladen.

[p. 133]

A.W. Grauls:
Momentopname

OP het bleekblauw vlak van de Mei-zonlucht
is het groen van de wei têer jadegroen.

Als zwart-witte steenen op gouden blad
liggen koeien, rustig, wit en zwart.

De dans van den wind in de wilgenrij
rond het anjerrood dak van een boerderij.

Het magnesiumlicht van den Mei-zon-dag
kleurt het geel van de brem als bovenaardsch.

[p. 134]

A.W. Grauls:
Verjaardag

ZIJN wij al negen jaar getrouwd?
De merel zit in 't voorjaarshout.
De bloesems willen openspringen.
Mijn hart staat vol herinneringen.
Gij weet het nog het was April,
het sneeuwde en de lucht was kil,
de tuin lag nog in wintertoover,
maar voor ons bei was 't volop zomer.
Sindsdien ging 't leven op en neer
gelijk de deining van een meer:
het maakte ons allicht wat ouder,
maar liefde en geluk vertrouwder.
En wijl ik nu ons wijntje schenk
en tevens aan 't verleden denk,
aan al de dagen, die wij zagen,
met regen en met zonnevlagen,
voorbijgaan langs ons landlijk huis:
Een wisselend lied was 't boomgeruisch.
De morgenwei keek in ons bed,
ons schouwken smoorde een calumet
en op het kleurig tafellaken
stond zon en brood ons aan te blaken.

De avond bracht ons weer bijeen,
hij zong een stille cantileen.
Gij speeldet met zoo vrome handen
klaviersonaten, sarabanden.
De lampe lei een Rembrandtlicht
op uw gelukkig aangezicht.
Ik zag de storm sneeuwcirkels draaien,
de wolken door de wereld waaien
en rustig op mijn kanapee

[p. 135]

 

las ik Verlaine en Li-tai-Pee.

 

De sterren zagen door de ruiten

 

(of 's zomers in het open buiten)

 

mijn mond zich neigen naar uw mond

 

tot ik u in mijn armen vond.

 

Wij trokken 's Zondags naar de heide,

 

of lagen in ons eigen weide.

 

Wij deden reizen met den trein

 

om eens zoo blij weer thuis te zijn.

 

 

 

Zoo is de tijd voorbijgevlogen,

 

wij meden veel geraas en logen.

 

Wij wogen 't menschdom naar zijn daad

 

en maten het met eigen maat.

 

Wij zaten liefst getwee te zamen

 

't karaat van onzen dag te ramen.

 

Wij hebben nooit te veel betracht

 

en viel het beter dan verwacht,

 

dan keken wij elkander aan

 

met oogen die mekaar verstaan.

 

 

 

Van avond wil ik 't liedje zingen

 

van uwe en mijne herinneringen.

 

Het is alleen voor ons bestemd,

 

geen tijdschrift make het bekend.

 

Gij zult mij zachtjes begeleiden:

 

Waar is de tijd toen wij nog vrijden?

 

O taptoe van voorbije dingen,

 

van vreugde en ontgoochelingen,

 

van stil genot en levenslust

 

en droomen aan azuren kust.

 

Wij kweekten hyacint en rozen

 

en aten zon en abrikozen.

[p. 136]

 

't Wordt haast een lied dat 't hart bekoort,

 

zooals De Mol het heeft gehoord,

 

met dit verschil, dat naar ons hopen,

 

't festijn nog niet is afgeloopen.

 

 

 

Vandaag is 't 22 April

 

en staan wij twee minuten stil,

 

wij weten weer de lente komen

 

met tulpen op magnoliaboomen.

 

En Gaudeamus igitur,

 

de radio spele Dichter en Boer!...

 

Wij drinken op voorbije zaken,

 

de toekomst moge eender smaken.

 

En als wij straks te rusten gaan

 

bewaakt een Algerijnsche maan

 

den droomlach van ons rustig kindje.

 

Er waait een zeefrisch lentewindje

 

en door het openstaande raam

 

roept gij de lucht een schoonen naam.

 

De eerste koeien staan al buiten,

 

er is lawaai van kat en puiten,

 

de beuken van 't nabije park

 

verdampen in 't lazuren zwerk.

 

De nacht doet denken aan de Russen,

 

maar 'k zal uw blinkende oogen kussen.