Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 3

[p. 118]

Potloodteekening van Otto B. de Kat
WILLEM TEN BERGE, * 1903. Verzen: De Reiziger (1928). Bijdragen: De Gemeenschap, Roeping, De Nieuwe Eeuw.

[p. 119]

Willem ten Berge:

Het uiterste uur

DAN, als wij ons leven hebben bedreven,
en in een laatste, blinkende lied,
het heerlijkste van het ander gebied
en het deerlijkste van onszelf is onthuld -
voorgoed en eenzaam omringd met de schaduwen
van wat de dubbele diepte, ik en het Andere,
diep had vervuld -

Als wij alles zullen hebben geschreven,
het trekken der sterren, het geuren van haar,
het bloeiende sterven der bloemen,
en wij nog het Laatste willen noemen....
en geen mensch die ijle zinsnee verstaat,
omdat ons stervend stamelen,
vreemd neuriënd,
in de tongval van het Ander Gewest overslaat:

Dan bloeien hieromlaag nog de bloemen,
dan branden de sterren, wild en klaar,
dan waaien om het hoofd van een meisje
weer stroomen welriekend haar.

[p. 120]

Willem ten Berge:
De heilige

HIJ verkeerde nog binnen de kring der dingen,
maar ging, met verhelderd gelaat,
luisterend naar het eeuwige zingen
van een verholen, wereldvreemd lied,
als een verschijning door dit gebied
met licht en donker en vloeiende jaargetijden -

Hij was éen der zeer gezegenden,
die vóor den dood zich reeds bevrijden
uit de duistere ruimte der eigen zinnen,
en volmaakt overgegeven aan het diepste Binnen,
branden van de verrukkende pijn,
dat zij in hun eeuwig wezen
niet gansch ontslapen zijn.