Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 3

[p. 78]

J. van Oudshoorn.
In memoriam
Balcon-scène⁺

....DEZE twijfel, deze zelf-betichtingen, bleven zijn herinnering aan haar bij vlagen verontrusten. Dan vroeg hij zich vruchteloos af, wie van hen beiden de verantwoording droeg voor wat hij reeds was begonnen de ‘balcon-scène’ te noemen.

De balcon-scène! Daaraan vermocht Ter Laan nog immer niet terug te denken zonder opnieuw met zijn figuur verlegen te worden. Dien avond had hij tot laat in de hôtelkamer zitten schrijven. Zij was er niet. Tijdens het dessert had zij hem onverwacht alleen gelaten. Zij moest ergens heen. Hij vroeg niet verder, gewend reeds aan die bruuske verkoeling in haar optreden, waarmede zij wel te verstaan wilde geven, dat er tusschen hen niets van belang gaande was. Naar haar kleeding te oordeelen was zij van plan het avond-concert in het badhuis te bezoeken. Veel anders bleef er voor haar alleen trouwens niet over. Voor haar alleen...? Was het dan vanzelf sprekend...? Van het concert had zij reeds lang terug kunnen zijn. Met een vreemde onrust in zijn denken aan haar had Ter Laan het schrijven gestaakt en de deur van zijn kamer op een kier gezet. Waarom zou hij haar niet mogen hooren komen? Weer aan tafel gezeten, merkte hij hoe intusschen buiten de maan moest zijn opgegaan. Door de electrische verlichting van de kamer heen, ontwaarde hij, als op een matte transparant, het lagere donkere land met wat boom-gekruin in loome berusting aan een zachte binnenbocht der tintelende zee. Zijn ongeduld steeg. De lauwe zomernacht, waarvan bij wijlen iets als een ademen merkbaar werd, wekte liefdesverlangen. Waartoe zat hij hier alleen.... Hij stond op, draaide het electrisch licht uit, maar van plan naar de veranda te gaan, hoorde hij voetstappen in het trappenhuis.

Naar de deur gekeerd bleef hij midden in de kamer staan. Hij voelde het: zij was het. Zij ging de kamer reeds voorbij. Had hij iets anders verwacht? Hij schaamde zich plotseling over dat openlaten der kamer. Met een impulsieve beweging had hij het electrisch licht weder aangedraaid, liep naar de deur toe en op punt de kamer te sluiten, met de deurkruk reeds in de hand, kwam hij tegenover haar te staan, die op haar schreden moest zijn teruggekeerd....

Het was hem niet mogelijk geweest te zeggen, of hij, alvorens de deur weder toe te trekken, die nog even voor een blik in het trappenhuis wat van zich af gedaan had. Misschien ook, dat zij hem daarbij voor geweest was. Wat deed het er verder toe. Zij leek even verrast als hij zelf en zoo stonden zij voor een oogenblik sprakeloos tegenover elkander.

Zij stond er in haar licht-groene avonddracht met wat zilverig-floers om bloot van armen, het zacht bepoederde gelaat, haar donker-gegolfde haartooi, vreemd-feestelijk, slank en hoog in de spaarzame verlichting van het armoedige trappenhuis. Streng-ongenaakbaar en toch ook weer van enkel stille echte vrouwelijkheid, die een sfeer van eenzaamheid om haar opriep, die hem bij haar eersten aanblik reeds zoo wonderlijk getroffen had en hem er thans toe bracht met een ongedwongen gebaar haar tot zich te vragen.

+ J. VAN OUDSHOORN (pseudoniem),* 1877. Romans en novellen; Willem Mertens' Levensspiegel (1913). - Louteringen (1916). - Zondag (1918). - Verhalen (1923). - Tobias en de Dood (1925). Bijdragen in Groot-Nederland.

[p. 79]

Te nooden tot de pracht van den lichten zomernacht, die zijn verlangen naar haar zoo onstuimig had gewekt en waarin zij elkander thans door een toeval wedervonden.

Als vanzelfsprekend had hij de kamerdeur gesloten, het electrisch licht uitgedraaid en, haar nakomend naar de veranda, voelde hij met innige bevrediging hun samenzijn van iedere onrust vrij. In de donkere veranda naast haar staande, vol sprakelooze bewondering beiden voor het maanlichtpanorama over zee, leek dit hier hem pas hun eerste en eigenlijke ontmoeting, scheen geen woord nog tusschen hen gewisseld en werd het deze eenige nacht alleen, waarnaar zij slechts stom te luisteren hadden om er een zich vinden of een vervreemding uit te vernemen.

Zoo was het tot hun samen-zitten gekomen. Ze zaten in een ruime rieten bank in een hoek der veranda. Hij had haar niet laten heengaan toen zij wilde vertrekken. Hij had haar daarvan teruggehouden, hoe kon het anders, maar ook zij scheen daarop slechts gewacht te hebben. Ja, wel was ten slotte alles van hem alleen uitgegaan, maar toch zonder dat hij had vermogen te zeggen, of daartoe harerzijds ook niet een zekere ‘verlokking’ bijgedragen had. Zoo wist hij niet meer, of hij het geweest was, die haar in de ruime bank wat tegen zich aan genomen had, dan wel of zij haar hoofd even aan zijn schouder vlijde, zoodat zijn arm daarbij als van zelf om haar kwam. Wat deed het er verder toe, want eenmaal zoo in de donkere veranda-hoek gezeten met het feest dezer maannacht over zee voor oogen, leek dit een van zelf sprekende houding te wezen. Alles scheen zich even natuurlijk af te spelen.

Buiten werd het immer stiller, immer lichter, tot er tusschen die stilte en dat lichten een samenhang begon, een bijna hoorbaar-stijgende wisselwerking, die aan hun stomme zitten een immer mildere verinniging gaf en ook in het donkere tasten van hun gevoel een steeds ijler stijgende wisseling bracht, die zij nog enkel maar te beluisteren hadden. Zoo bleven zij sprakeloos wachten, of het eindelijk ook tusschen hen als daar buiten even stil en licht zou mogen worden.

In het hôtel was reeds ieder geluid verstomd. Van de boulevard beneden viel geen voetstap meer te vernemen. De maan was hoog aan de wolkenlooze hemel verrezen en ook de verre duinen en boomkruinen om de matglanzende zeebocht heen werden thans door haar schijnsel overgoten. Nog dichter aaneen, oog in oog thans, lieten zij de zilveren licht-muziek over zich vergaan, tot hij een liefdesbetuiging gestameld had, zijn mond de hare gevonden....