Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 3

[p. 34]

Crayonteekening van J. Franken Pzn.
JAN REMCO THEODOOR CAMPERT, * 1902. Verzen: Refereinen (1922 in samenwerking met Henrik Scholte). - Verzen (1925). - De Bron (1927). - Het Verliefde Lied (1928). Bijdragen: De Gids, Groot-Nederland, De Vrije Bladen, Elsevier's, De Nieuwe Gids, Nederland (Kroniek der Dichtkunst), enz.

[p. 35]

Jan R.Th. Campert:

Het klein geluk

ONTSTEGEN aan een diepen roes,
terwijl het licht mijn oogen schrijnt,
het lichaam moe en machteloos,
het hart berooid en afgepijnd,
voel ik hoe op mijn schouder ligt
d'ontspannen en gewijde rust
der smalle ving'ren, die voorheen
deelden in liefde en lust.

En als verstoord verglijdt mijn blik
langsheen den dunnen pols en 't kleed,
dat haren slanken arm omsluit,
tot waar ik onherroepelijk weet
den schouder wit en als gebootst,
den nek die, vrij en ongetemd,
straks in 't ovaal van het gelaat
zijn fieren opgang stremt.

Tot de bedwongen, held're rust
van 't slapend en vertrouwd gezicht,
het haar, dat, als na storm de zee,
glanst in het eerste licht,
de oogen dicht en sluimer-zwaar,
daarboven als een veil'ge wacht
de brauwen zwart en scherp-gelijnd
en voorhoofd's effen pracht.

[p. 36]

 

Dan eindelijk de smalle mond

 

- één roode bloem in bloemen wit -

 

gesloten half, geopend half,

 

en schemerend het jong gebit

 

als van een sterk en lenig dier,

 

dat nauwlijks zich bedwingt

 

maar enkel nog den afstand meet

 

vòòrdat het springt.

 

 

 

- Zij zucht - een weeke siddering

 

verraadt 't ontwaken van het bloed,

 

zij slaat de oogen op en rekt

 

zich uit zooals een dier dat doet,

 

en plotseling voel ik om mij heen

 

haar armen en den vasten druk

 

van haren mond en mij bevangt

 

weerom dit klein, begrensd geluk.

[p. 37]

Jan R.Th. Campert:
Rust

DE nacht wordt licht gelijk de dag,
doorzongen en vervuld
van het geheim van haren aêm
en 't glanzende geduld
waarmee een diepe vrede zich
tenslotte heeft vervuld.

Ik buig mij zwijgende en schuw
over de slaap-geloken pracht
der oogen en 't volstrekt geluk
waarvan haar mond nog lacht,
als van een die verworven heeft
wat zij al eeuwen had verwacht.

Tenger en teeder rust haar hand
op het beschermend, zware kleed:
een lichte wolk die snel ontsteeg
aan aardsche vreugde en leed,
een kostelijk, bezield kleinood
waarvan zij-zelf niet weet.

Ontkomen aan den diepen drift,
die door het lenig lichaam jaagt,
een bloem die van den donkren grond
haar geur en sappen vraagt
en aan een afgrond, zwart en steil,
helder te bloeien waagt.

Doorzichtig spant de hooge nacht
zich over het gedempt beraad
van deze ingekeerde rust,
die stroomend op den stillen maat
van het getemde, trager bloed
zich heft tot den volmaakten staat

van vrede....