Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 3

[p. 17]

Anthonie Donker:

Davos

EEN herfst is er, onaangerand van sterven.
Wit rijzen toppen, in de zon gewasschen,
weerbaar, gekarteld in het blauw gekorven,
maar oogen die reeds keeren in hun kassen
zien er het schuimend licht vergeefs verbrassen,
de zon is licht, het lichaam is bedorven.

Lijdelijk liggen zij er uitgestrekt,
leven verlangend uit vertraagden dood,
in loome rust van dag tot dag gerekt,
hier in dit dal als een gezonken vloot,
verloren in het laatste avondrood,
te vroeg verraden en voorgoed genekt.

Nooit was verlangen droef als dezen avond.
Het rosse licht scheen over het balcon.
Er lag een jonge Griek; smal en gehavend
waren zijn trekken in de matte zon,
maar teeder en gelukkig om het lavend
lied dat een kleine nachtegaal begon.

Voordat de duisternis was ingevallen,
ontstak die klare brand tusschen de twijgen
der schrale lijsterbes, een trillend schallen,
opwindend, roekeloos, een stralend hijgen,
en helderder na een kortstondig zwijgen.
Een koele sneeuw van tonen scheen te vallen.

[p. 18]

 

En de vermoeide oogen gingen dicht,

 

luisterend, poop'lend in zichzelf verzonken.

 

Een duist're droom werd liefelijk en licht.

 

Dit zingen werd als morgendauw gedronken.

 

Het sprankelde in de schemering als vonken,

 

het werd een zingend vuur, een stroomend licht.

 

 

 

Het zwol tot een hartstochtelijk verlangen,

 

en dan weer zonk het, zacht en ingehouden,

 

geluwd en in een milden droom bevangen.

 

Doch of zich vleugelen van klank ontvouwden

 

ruischte het, wijder, luider, in een lange

 

wild jubelende wervelstorm van zangen,

 

de kleine stem, die zich verduizendvoudde.

 

 

 

En onverhoeds zweeg het onstuimig lied.

 

Hij sloeg de oogen op. De nacht was vaal.

 

Dwalende zag hij rond, het was er niet.

 

Was dit het einde van het wild verhaal?

 

Een zorgeloos geluk, het was er niet.

 

Veerkracht en vreugde, maar het wàs er niet.

 

O God, vergeef de kleine nachtegaal.

[p. 19]

Anthonie Donker:
Drie-koningen

HET waren Romeinsche soldaten,
Merula, Meno en Agon.
Zij hadden het leger verlaten
om een andere kans te wagen,

zwierven in 't zengende Oosten
en wonnen hun brood met roof,
maar dachten: Hij zal ons vertroosten
en redden om ons geloof.

Soms vroegen zij woest en dreigend
naar Jezus van Nazareth.
Meestal liepen zij zwijgend
of beproefden een grof gebed.

Maar zij konden het eind niet bereiken
van d'onafzienb're woestijn.
Zij voelden hun voeten bezwijken,
zij lagen in stervenspijn -

Bij 't vallen der duisternis scheen
het Merula, Meno en Agon,
dat zij zorgend over zich heen
Jezus' ernstige oogen zagen.

[p. 20]

Anthonie Donker:
Landhuisje⁺

HET doel en de roes van het leven
en de wedren van den tijd
zijn mij langzamerhand om het even.
Het haastig horloge ten spijt
zijn wij hier achtergebleven,
gelukkig en eigengereid.

Van wat ik wellicht moest weten
is mij velerhand ontgaan.
Doch mooi en om nooit te vergeten
is de zon door de berkenlaan,
en het beekje, een smalle Lethe,
waarlangs onze voeten gaan.

Het is of ons niets ontbrak.
In den avond het lief bekoren
van je hand die het licht ontstak.
De hond richt soms even de ooren
om een vogel onder het dak
of de wind in de dennen te hooren -

+ Anthonie Donker, * 1902. Werken: Acheron (1926) - Grenzen (1928) - De Ballade van den Oud-matroos (vert. v. Coleridge, 1928). Bijdragen in De Gids, De Stem, De Vrije Bladen, Elseviers Maandschrift en Den Gulden Winckel.