Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 2

[p. 146]

Martien Beversluis /
Verstuivende akker....

De hellingakker ligt gegrepen!
Naakt, in den wind.
Die gaat met hare zanden sleepen.
ijl en ontzind.
De aarde vlucht in nevelzwepen!

Voor dagen kwam het zaad gestreken
op stille aard.
Nog voor het licht is het geweken
in wilde vaart....
Op andere landen zal het breken.

De aarde vliegt in zich verloren,
in flard bij flard.
De storm drukt met haar wilde sporen
haar naakte hart.
De ijle halm wordt woest geboren.

Voor de bejoelde bleeke ramen
waaraan ik werk,
Storten de winden zand te samen
razend en sterk,
verdoèmend wat zij medenamen.

O woord, uit deze rust te zwaaien!
Ach daad, ach lied!
De zachte liefde die wij zaaien,
om niet - om niet?
De landen onder ons verwaaien.