Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 2

J. Slauerhoff /
Het eiland Ko Lung So

Hier gaat een weerld die ouder, wijzer werd
Niet meer tot de uitersten van winter, zomer.
't Getijde der seizoenen golft niet hooger
Dan groene lente naar vergrijsden herfst.

Alles wordt hier vergaard tot heilige rust;
De zee die uitgewoed heeft in cyclonen
Komt hier de kreeken glimlachend bewonen
Zijn golven krenken nauwelijks de kust.

Zwerfblokken uit den tijd der bergverhuizing
Zijn in het landschap gastvrij opgenomen,

[p. 114]

 

Ze liggen midden in de bloemen-tuinen.

 

Vertrouwelijk beleund door oude boomen.

 

 

 

De huizen heffen rankgetoornde daken,

 

Door booze geesten nimmermeer gestoord,

 

Niet meer bewaakt door roode toornge draken,

 

Uit open gaarden bloeiend immervoort.

 

 

 

Gelukkige grijsaards liggen lui en lezen

 

Het boek bestreken door hun waaierbaard.

 

Zij hebben voor herdachte driften, vreezen,

 

Een grijns dat alles naar den dood bedaart.

 

 

 

Al zien ze uit hun schemer door de schermen

 

Hun dochters in de zon bij vijvers staan,

 

De wind te vagen wie zich zal ontfermen,

 

't Bebloemd gewaad wanhopig openslaan,

 

 

 

Zij voeren niet voordat het zwellend wee

 

Richt op het hart de vast omknelde dolken

 

Ze naar de koepel die verrijst aan zee,

 

Hen wijzend op de graven, op de wolken.

 

 

 

En voelen zij bij 't streelend troostgebaar,

 

De jonkvrouw voor berusting reeds te rijp,

 

Dan wenden zij het dreigend lijfsgevaar

 

Af met een minnaar of een opiumpijp.

 

 

 

En later zien ze al rustig in den spiegel

 

Van 't niet meer somber, heimlijk vijvervlak,

 

Gestreeld door het neerbuigende gewiegel

 

Van een bevogelden oranjetak.

 

 

 

De avond geeft den dag naar de oude nacht

 

Geleide als een oude een jonge bruid

 

En wijkt behendig tusschen beide uit

 

Als de bekoring wordt teweeggebracht.

 

 

[p. 115]

 

Dan dwalen zij ook zonder een verlangen

 

Tusschen de veilig ingekrompen kimmen,

 

Tusschen de vochte muren, vage gangen

 

Geruisch gedaante en schaduwlooze schimmen.

 

 

 

Dit eiland door de goden werd bedoeld

 

Met moegezworvenen te zijn bewoond,

 

Door een tot meer vermoeide zee omspoeld,

 

Door duizendeeuwenoude steen bekroond.