Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 139]

Johan Theunisz

Droom

Zoo mat en zwaar lag nacht nog nimmer op de daken,
en in de perspectie even van de holle straat,
gelijk in deze droom. Verwarde steunsels haken
verwrongen-scheef ineen, alsof hun voegsels braken;
de gevels nad'ren in een sombering van haat.

Een onbekende stap klinkt vreemd op de plavuizen.
Een moede loomte drukt de lage atmosfeer.
De smalle kieren tusschen de mismaakte huizen,
slorpen de voetstap òp tot nauw'lijks-hoorbaar suizen,
en geven dan de klank in doffe stooten weer.

De scheem'ring lokt naar volle koelte van terrassen.
Maar hooge spiegels kaatsen een verwondrend licht
op waaier-varens en de pluim der palmgewassen.
De klamme lucht is zwaar, als overvuld van gassen,
en de benauw'nis dringt, waar men de schreden richt.

Dan eensklaps vallen eindelooze reeksen treden
tusschen beklemming van geboomte naar omlaag:
een avondpark, waar zwanen door de vijvers gleden,
grotesk van gang, en van verdwaasd' onstuimigheden;
maar nu, tot rust verstild, verwijd'ren zij zich traag.

[p. 140]

Kade

De stad loert laag om 't brandpunt van lantaren;
in staande plassen troebelt wrakke schijn.
En kille, trotsche trams, hoog-groen, bestaren
met koud-strak oog het natgevlamde plein.

Dan zwiept een orgel driftig zijn geluiden
uit open, aangeslagen venstervlak,
en kerft een donk're wals vol scheef beduiden
de straffe stilte in, die wreed al brak
op 't knoersen van de tram.

De botte schepen,

groteske, groen en zwart, ontkennen barsch
het vage perspectief, en zetten dwars
er op hun masten, aangelijnd met gaslichtstrepen.

De schemer weeft de aarz'ling eener wade.
De stad komt nimmer uit de greep der kade.